De stoute mevrouw verdient straf

BEGIN / VORIGE / VOLGENDE


De kapitein kneep zijn ogen tot spleetjes. 'Waar heeft u het over?' vroeg hij achterdochtig.
'U doet maar alsof,' glimlachte mama. 'Maar weet u wat het is? U doet té goed uw best. U wilt te graag.'
'Waar heeft u het over, voor den drommel!' bulderde de kapitein. Hij sloeg met zijn vuist op zijn bureau. Dat was de bedoeling, denk ik, maar hij zat niet achter zijn bureau. Hij zat achter zijn orgel, dus hij beukte op de toetsen. Het resultaat was een oorverdovend akkoord. Het klonk nog valser dan een wilde kat.
We schrokken er allemaal van, de kapitein zelf nog het meest.
Hij zonk op zijn knieën en tranen welden op in zijn ogen. Teder streelde hij de toetsen van zijn orgel. 'Ach, mijn liefste,' fluisterde hij, 'heb ik je bezeerd? Heeft de stoute mevrouw mij zo van streek gemaakt dat ik jou, mijn enige steun en toeverlaat, de enige die mij begrijpt... pijn heb gedaan? Wat erg, wat erg! Dat mag niet, hoor. De stoute mevrouw verdient straf. Hele erge straf. Met heel veel pijn...'
Terwijl hij dit zei loerde hij uit zijn ooghoeken naar mama. Zijn blik was zo geschift, en zo bloeddorstig, dat de rillingen over mijn rug liepen.
Ook de twee matrozen werden een beetje bleek om de neus.
Maar mama snauwde: 'Ach man, stel je niet zo aan. Ik trap er nog geen seconde lang in.'
Langzaam kwam de kapitein overeind. Zijn gezicht leek te gloeien van haat. En ook een beetje van plezier - om de gruwelijke, bloederige dingen die hij bedacht had.
'Laat ons alleen,' siste hij tegen zijn matrozen. Die maakten dat ze wegkwamen. Ze wilden liever niet zien wat er nu ging gebeuren.
Ik kreeg buikpijn van de angst.
Maar mama bleef doodkalm.
En het gekke is: zodra de matrozen de deur uit waren, werd ook kapitein Leeghwater plotseling volkomen rustig. Hij zuchtte vermoeid en rekte zich eens flink uit. 'Zo,' zei hij met een kalme glimlach. 'Dus u heeft mij door?'
Mama knikte.
'Zal ik u eens wat zeggen?' vroeg Leeghwater. 'Het is bijna een opluchting voor me. Heerlijk, dat ik even niet meer hoef te doen alsof! Mag ik vragen, hoe u het wist?'
'Het pijltjesbord.' Mama wees met haar hoofd.
Nu pas zag ik het: in de hoek hing een pijltjesbord. Tegen het middelste rondje, het vijftig-punten-rondje, zat een opgezette hamster gespijkerd.
Ik rilde weer. Pijltjes gooien op een hamster? Dat deed alleen een maniak. Ook al was die hamster al lang dood.
Nu snapte ik opeens dat rare gedoe met dat orgel, en de foto's van de bikini-juffrouw, en die opgezette hamsters overal: kapitein Leeghwater was een gevaarlijke gek. Een rasechte maniak.
Maar mama zei: 'U, kapitein Leeghwater, bent géén maniak. Dat pijltjesbord is echt té overdreven. Daar is té goed over nagedacht: wat is het gemeenste wat ik kan verzinnen? Hoe kan ik in één oogopslag laten zien dat ik wreed en gestoord ben?'
'Tja,' zei de kapitein. 'Ik vond het zelf ook wat overdreven. Maar ik moest wel.'
'Wacht even hoor,' zei ik tegen mama. 'Is die meneer nou een maniak of niet?'
'Niet,' zeiden mama en Leeghwater tegelijkertijd. 'Hij doet maar alsof,' voegde mama eraan toe.
'Maar... waarom?' vroeg ik.
Dat wilde mama ook wel eens weten.
Dat wilden mama en ik ook wel eens weten.


BEGIN / VORIGE / VOLGENDE