BEGIN / VORIGE / VOLGENDE
Mama stond op, rekte zich uit en schudde even flink met haar hoofd. Ze had heel diep geslapen, en gisteren was het nogal een veelbewogen dagje geweest. Ze was dus nog niet helemaal wakker; daardoor was ze eventjes minder beleefd dan gewoonlijk. Maar nu kneep ze zichzelf in het velletje van haar arm, zo hard dat de tranen in haar ogen sprongen, en daardoor werd haar hoofd weer helemaal helder. Ze plooide haar gezicht in haar beleefdste glimlach en zei: 'De vis ruikt héérlijk, mijn beste kapitein! Ik moet eerlijk toegeven dat ik nog nooit ontbeten heb met vis en koffie – helemaal mijn fout, natuurlijk – maar ik weet nú al dat ik mij deze ochtend nog lang zal herinneren als dag dat ik voor het eerst mocht proeven van die buitengewoon originele combinatie. Kortom: aan tafel, Gaby!'
Er was geen redden meer aan. Ik hoefde geen koffie te drinken, maar tegen mama zei de kapitein: 'Gelukkig lusten alle grote mensen koffie, nietwaar?' Dus voor haar was er geen ontkomen aan.
Na een paar minuten zei mama bleekjes: 'De combinatie is... nog origineler dan ik had gedacht.'
Kapitein Leeghwater knikte trots. 'Weet je wat pas écht lekker is? Let op!' Hij sneed een groot stuk vis af, knapperig bruin en druipend van het vet, en doopte het in zijn koffie. 'Probeer maar eens! Het zal u verbazen!'
Mama probeerde het. Haar gezicht werd nog bleker en ze zei: 'Verbazen is niet het juiste woord. Het is... verbijsterend. Nee, dat nog veel te zwak uitgedrukt. Mijn wereld schudt op zijn grondvesten. Ik...'
'Dan moet u dít eens proberen!' De kapitein goot zijn halve kop koffie leeg op zijn bord en begon met zijn vork de vis en de koffie door elkaar te prakken.
Mama was opeens niet bleek meer. De kleur van haar gezicht begon meer op groen te lijken. Ze mompelde: 'Dat ziet er buitengewoon smakelijk uit. Ik zou het heel graag eens proberen, maar ik heb, geloof ik, opeens een aanval van zeeziekte.'
Ik voelde mij ook niet meer zo lekker. De aanblik en de geur van de smurrie die Leeghwater had geproduceerd benam mij alle eetlust, dus daarmee eindigde het ontbijt.
'En nu aan het werk,' zei mama. 'Kapitein, is het u gelukt om de spullen te vinden waar ik om gevraagd heb?'
'Zeker wel,' zei de kapitein. 'Het was nogal een raar boodschappenlijstje, dat wel. Maar ik heb het gewoon aan een paar matrozen gegeven, en die dachten dat ik het allemaal nodig had om jullie op één of andere akelige manier te mishandelen. Ze zijn nu nog banger voor me dan ooit – een kapitein die mensen martelt met walvisvet, koperdraad, lucifers, koffiekopjes, keukenzout en al die andere dingen, dat is duidelijk een kapitein waar je voor op moet passen.' Hij grijnsde tevreden.
'Uitstekend,' zei mama. 'Dan ga ik aan de slag. Wilt u ondertussen een paar plannen maken, met Gaby? Maakt u zich niet ongerust hoor, ze ziet er misschien uit als een onschuldige elfjarige, maar ze is een door de wol geverfde terrorist'
De kapitein knikte, liep naar zijn bureau en haalde er een grote plattegrond uit tevoorschijn. Die spreidde hij uit op de tafel. 'Let op, meidje! Hier, hier en hier moeten bommen komen. Want op die plekken...' Hij keek mij aan met woest glimmende ogen. Het duistere vuur in zijn binnenste leek opeens weer ontstoken.
BEGIN / VORIGE / VOLGENDE
Geen opmerkingen:
Een reactie posten