De laatste zaag

BEGIN / VORIGE / VOLGENDE


Plotseling zag ik iets bewegen. In de modder aan mijn voeten. Het was heel klein, en ik kon niet goed zien wat het was, maar ik vermoedde dat het te maken had met de gillende houthakkers.
En ik had gelijk. Want een van de mannen die mijn arm vasthield, begon plotseling te gillen en te krijsen en op zijn benen te slaan. En al snel deden zijn kameraden hetzelfde.
Er krabbelde iets aan mijn been. Ik schok me dood, maar het bleef bij een beetje gekrabbel.
Ik voelde in de modder bij mijn voeten, en iets met scherpe tandjes beet vreselijk hard in mijn pink.
Gillend trok ik mijn hand uit de derrie.
Aan mijn pink bungelde een baby-alligatortje.
De eieren uit de kroko-creche waren uitgekomen.
Het beestje aan mijn pink vond het helemaal niet fijn dat ik hem uit de modder had getild, en met een ielig plonsje liet hij zich terugvallen.
Ik bloedde als een rund, en er werd weer aan mijn benen gekrabbeld, maar verder vielen de beestjes mij niet lastig. Ze kropen voornamelijk in de broekspijpen van de houthakkers. Ook meneer Dogger moest eraan geloven. En meneer Hakmaranman. Meneer Dogger viel gillend en spartelend op de grond.
Meneer Hakmaranman mepte panisch naar zijn benen. Dat had hij beter niet kunnen doen. Want zijn zaag-armen stonden nog aan.
En hup, daar ging zijn linkerbeen.
Met heel veel moeite wist de schurk zich staande te houden op zijn rechter.
Hij zwaaide met zijn armen om in evenwicht te blijven – Dogger had geluk dat hij op de grond lag, anders had zijn vriend hem dwars doormidden gehakt.
Nu bleek wat een bijzonder mens die Hakmaranman wel niet was. Ieder normaal mens zou meer dan genoeg hebben gehad aan zijn eigen problemen – pijn, bloedverlies, gebrek aan evenwicht – maar Hakmaranman had nog energie genoeg om zijn boosaardige blik naar mij te wenden.
'Jullie,' kreunde hij. 'Dit is allemaal jullie schuld!'
'Neeneenee,' zei ik haastig, 'dit is puur toeval, jullie kamp stond toevallig bij de krokocreche!'
Hakmaranman luisterde niet naar mij. Hij was geheel bevangen door wraakzucht en woede.Hij hief zijn beide zaagarmen in de lucht...
en uitgerekend op dat moment kwam de laatste maniakkenzaag, de zaag-die-nooit-uitging, die al die tijd bezig was geweest het dure meubilair van de luxe container in zaagsel te veranderen, de deur uit gescheurd. Recht op mij af.
Gelukkig stond Hakmaranman tussen ons in. 'Whaah!' deed Hakmaranman en hij viel op zijn rug. Want hij had geen poot meer om op te staan.
Daarna kwam de zaag op mij af.
Ik zag 'm komen. Zoals in films de meest dramatische dingen extra langzaam gebeuren, zo leek ook die zaag er wel een eeuwigheid over te doen voor hij bij mij was.
Het leek ook wel of hij steeds langzamer ging.
Op het laatst, vlak voordat hij mijn voet raakte, deed hij kuchekuchetsjoeoeggg en toen lag hij helemaal stil. Geen benzine meer.
Je kunt maar geluk hebben!
Toen hoorde ik, tussen het gegil van alle houthakkers, een stem die ik kende.
Papa!
'Aaaauw!' gilde hij. 'ze hebben me te pakken!


BEGIN / VORIGE / VOLGENDE