Dat valt tegen, kapiteintje!

BEGIN / VORIGE / VOLGENDE


De afschuwelijke bankdirecteur stapte uit en worstelde zich door de matrozen naar het huis van kapitein Leeghwater. 'Opzij,' snauwde hij links en rechts, 'opzij, of ik... ik pak jullie oude moedertjes al hun geld af, zodat ze eenzaam moeten ronddwalen in regen en sneeuw tot ze van honger omkomen!'
Meer dan één matroos mompelde zoiets als: 'Heb ik zelf al gedaan', maar ze deinsden toch achteruit voor Doggers indrukwekkende boosaardigheid.
Het duurde niet lang voordat hij bij ons op het balkon stond. Dat trouwens aardig vol begon te worden, met Leegwater, mama en mij, en al de matrozen die ons vasthielden.
'En?' vroeg de kapitein gretig. 'Is ze het, of is ze het niet?'
Dogger hoefde maar één hatelijke blik op ons te werpen om te weten: 'Ja. Dit is de Donderkat. Mooi werk, Leeghwater!'
'En wat krijg ik nu? Is de Engel des Doods nu van mij, zonder schulden of rentes?'
'Dit is een dure boot, Leeghwater,' zei Dogger kil. 'Een héle dure boot. En op het vangen van de Donderkat staat weliswaar een beloning, maar dat is maar dertien miljoen. Dus nee, de boot is niet van jou.'
'Hm. Maar er gaat wel dertien miljoen van de rente af?'
'Voor één keertje,' zei Dogger. 'Volgend jaar betaal je weer de volle mep.'
Mama barstte in lachen uit. 'Dat valt tegen, hè, kapiteintje? Je dacht: ik verraad gewoon de Donderkat, en dan geeft Dogger mij uit dankbaarheid de Engel! Hahaha. Sukkel! Dogger weet niet eens wat dankbaarheid is!'
'Ik weet heel goed wat dankbaarheid is,' zei Dogger koel. 'Dankbaarheid is een dwaze zwakte, waar verstandige mensen zoals ik misbruik van kunnen maken. Maar dat doet er nu niet toe. We hebben het nu even over de prijs op uw hoofd.'
'Ik zou die dertien miljoen gewoon aannemen,' grijnsde mama tegen Leeghwater. 'Maar dan wel in geld, niet als korting op deze boot. Want die boot gaat zo dadelijk ontploffen, weet je nog?'
De kapitein streek door zijn baard. 'Oh ja, dat doet me eraan denken. Geeft u het knopje maar even aan mij. Voor de zekerheid.'
'Welk knopje?' vroeg mama.
'De ontsteking of de afstandsbediening of wat het ook is. Het knopje waarmee u de bom wilde laten ontploffen.'
Mama glimlachte haar gemeenste Donderkat-lachje. 'Ik heb slecht nieuws voor u, mijn beste kapitein,' spinde ze. 'Ik geef u dat knopje niet. Want er is geen knopje. De bom staat op een volautomatische tijd-schakelaar.'
'Wat!?' gilden Leeghwater en Dogger.
'Tijd-schakelaar,' herhaalde mama behulpzaam. 'Kennen jullie die films? Vast wel. er zijn tientallen films over dappere helden, die een bom onschadelijk moeten maken. Aan die bom zit dan altijd zo'n kastje, met cijfertjes die langzaam terugtellen tot nul. En dan vlak voor de nul, bij de drie of de twee, zeg maar, drukt de held op het uit-knopje en de bom ontploft niet.
Net zo'n tellertje zit er ook aan de bom bij Gevonden Voorwerpen. Behalve dan dat er geen uit-knopje bij zit. Een uitknopje is onzin, zeg nou zelf. Het is niet de bedoeling dat die bom uit wordt gezet. Het is de bedoeling dat hij ontploft. Dat is het hele idee van zo'n bom, nietwaar? Die moet knallen, daar is-ie voor.'
Leeghwaters gezicht werd nog grauwer dan dat van meneer Dogger. 'Dat... dat meent u niet,' raspte hij.
'Oh, zeker wel,' zei mama tevreden. 'We hebben nog ongeveer vijf kwartier.'


BEGIN / VORIGE / VOLGENDE