BEGIN / VORIGE / VOLGENDE
'Mijn schip!' jammerde Leeghwater. 'Mijn geliefde schip! Mijn orgel, mijn...'
'Mijn geld!' brulde Dogger. 'Weet u wel hoe duur deze boot is?'
'Dat weet ik heel goed,' zei mama. 'Maar daar gaat het niet om. Waar het om gaat is...' Daar moest ze even over nadenken. 'Oh ja: waar het om gaat is dat er hele stukken zee zijn waar geen levend wezen meer te bekennen is. En dat er daardoor arme vissers omkomen van de honger, en... nou ja, waar het eigenlijk vooral om gaat is dat jullie met je tengels aan mijn onderzeeër hebben gezeten. En dat neem ik niet. Het is niet beleefd, om aan andere mensen hun onderzeeërs te zitten.'
Ondanks de situatie moest ik daar wel een beetje om lachen. Ik bedoel: andere mensen hun boten opblazen, is dat soms wel beleefd?
Ik was natuurlijk weer de enige die de humor ervan inzag.
Dogger jammerde zachtjes over zijn geld, en Leeghwater klauwde wanhopig door zijn baard. 'Wat moeten we doen?' mompelde hij. 'Wat moeten we doen?'
Korneel kuchte beleefd. 'Kap'tein,' zei hij. 'Het lijkt me duidelijk. Deze dame dreigt een technisch mankement te veroorzaken. Dat moet voorkomen worden. En wie moet dat voorkomen? De dame zelf, natuurlijk.'
Mama zei vrolijk: 'Dat gaat 'm niet worden, ben ik bang. Ik heb de boel zo in elkaar gezet dat niemand er iets aan kan doen. Zelfs ik niet.'
'Natuurlijk kunt u er wel iets aan doen,' zei Korneel. 'Als u maar echt wilt.'
'Nee hoor,' zei mama. 'Trouwens, ik wil niet.'
'Maar dáár is wel iets aan te doen,' grijnsde de reparateur.
Twintig minuten later hing ik aan de haak van een hijskraan. Een hijskraan in de hal van de Gevonden Voorwerpen. Vlák boven de bom.
Mijn handen en voeten waren vastgebonden en de hijskraan was door Korneel onklaar gemaakt. (Terwijl hij dat deed riep hij met tranen in zijn ogen: 'Kijk nou eens waar jullie me toe dwingen! Nu moet ik een technisch mankement veroorzaken. Met mijn eigen handen! Moeder draait zich om in haar graf!') Daarna waren Dogger en Leeghwater en alle matrozen hem gesmeerd. Ze zaten in de reddingsboten, voor de zekerheid. Stel dat het mama niet zou lukken, nietwaar.
Dat was een gedachte die mij ook nogal bezighield.
'Kan het écht niet?' vroeg ik voor de zoveelste keer.
'Nee meisje. Als ik ook maar íets aanraak, gaat het hele zaakje de lucht in. Dit is een heel goed gemaakte bom, namelijk. Misschien wel de beste die ik ooit gemaakt heb. Echt een kunstwerkje.'
'Doe voortaan maar wat minder je best, ja?'
'Voortaan? Er is geen “voortaan”, ben ik bang.'
'Maak me dan los!' gilde ik. 'Doe iets.'
'Die kraan komt recht uit de zoldering, schat. Ik kan daar niet naartoe klimmen.'
Hm. Ik begon hier zo langzamerhand een behoorlijk slecht humeur van te krijgen.
BEGIN / VORIGE / VOLGENDE
Geen opmerkingen:
Een reactie posten