De kleuter en de vrachtwagen

BEGIN / VORIGE / VOLGENDE


Verbaasd keken we onze moeder aan.
'N... niet?' stamelde papa. 'Maar... terug naar de wetenschap, dat was toch altijd wat je het liefste wilde?'
'Nee hoor,' riep Kwetter. 'Boemen maken, dat doede jij het allerliefste, he mam?'
'Jullie hebben allebei een beetje gelijk,' glimlachte mama toegeeflijk. 'Dingen laten ontploffen, dat vind ik héérlijk. Het is verslavend. Het enige wat je denkt na het maken van een ontploffing, is: wat zal ik nú eens gaan opblazen. Liefst iets heel groots!'
'Jaaa! Joewieie! Boemmmm!'
'Maar op de lange duur,' ging mama verder, 'is dat niet echt bevredigend. Er komt een moment waarop je denkt: wat laat ik de wereld eigenlijk na? Wat heb ik gemáákt, in mijn leven? En dan is het antwoord: een hoop kuilen in de grond, gevuld met brokken beton en metselwerk. Dat is niet iets om trots op te zijn. Maar als je aan wetenschap doet, en je vindt een nieuw stof je uit, of een nieuwe manier om een oud stofje te maken, of je ontdekt dat een oud stofje eigenlijk helemaal niet kón, dan kun je tevreden sterven. Dan heb je de wereld iets gegéven.'
'Dus: terug naar de wetenschap,' zei ik.
'Misschien...' zei mama. 'Maar er is ook nog zoiets als... plicht. Ik bedoel: als er iets is wat gedaan moet worden, en jij bent de enige die het kan doen, dan moet je het doen, snap je wel? Als er bijvoorbeeld een kleuter de weg oploopt, en jij bent de enige die hem weg kan graaien voordat er een tien-tons vrachtwagen overheen dendert, dan heb je geen keuze. Je moet die kleuter redden. Waar of niet?'
'Ja, natuurlijk bent dat waar!' riep Kwetter vurig. 'Maar er bént hier geen kleuter. Anders hebde ik die al lang gered, hoor!'
'Daar twijfel ik niet aan, lieve Kwetter. Maar het gaat om het idee. Het idee dat er dingen zijn die je moet doen, omdat jij de enige bent die ze kan doen.'
'En... war hebben we het hier precies over?' vroeg Gaby voorzichtig. 'Toch niet toevallig over zoiets als: dat jij, door je BOF-praatje, fijn reclame kunt maken voor de wetenschap? En dat je daar dan heel beroemd en populair mee zou kunnen worden, zodat je veel op televisie komt en in kranten mag schrijven, zodat je nog meer reclame kunt maken voor de wetenschap, enzovoort?'
'Jij snapt het,' riep mama opgetogen.
'Puh,' zei ik, 'ik snap het toevallig ook, hoor. En ik vind het wél een goed idee. Terwijl Gaby...'
We keken allemaal naar Gaby. Die keek alsof ze op bezoek was bij mensen, en tijdens het eten opeens een slak ontdekt had in de sla.
Ze keek, kortom, alsof ze mama's idee maar stom vond.
Ja, als je nog maar elf bent, dan snap je nog niet hoe de wereld in elkaar zit, en hoe balngrijk een BOF-praatje wel niet kan zijn. Daar kun je de wereldgeschiedenis mee veranderen!
Probeer dat maar eens met een bom.
Nou is dat een beetje een slecht voorbeeld, want de geschiedenis is vaak genoeg veranderd met behulp van bommen, maar werd het daar allemaal beter van? Dat is nog maar de vraag, he?
Terwijl niemand kan beweren dat de wereldgeschiedenis ooit slechter is geworden van een BOF-praatje. Dus... ja...
'Maak je maar niet druk, lieve schat,' zei mama met een aai over Gaby's bol. 'Ik zal eerst dat praatje maar eens gaan houden. Dan zien we daarna wel weer verder.'


BEGIN / VORIGE / VOLGENDE