BEGIN / VORIGE / VOLGENDE
De weken daarna dacht mijn moeder maar aan één ding en dat was haar BOF-praatje.
Daar hadden we mooi mazzel mee, want ze dacht dus niet aan ons. Dat wil zeggen dat we computerspelletjes konden doen zo lang als we wilden, en dat we zo laat op konden blijven als we wilden, en dat we helemaal geen huiswerk hoefden te maken, en dat we niet verplicht moesten bewegen in de frisse buitenlucht omdat dat gezond was. Kwetter, die dol is op zwemmen, lag de hele dag in zee; het stukje oceaan waar we ronddobberden niet ver van de evenaar; het weer was heerlijk en het water was warm. Mijn zusje werd prachtig bruin, en dat zou Kwetter ook geworden zijn als ze niet krankzinnig oranje was geweest.
Ik werd helemaal niet bruin, want ik zat de hele dag binnen computerspelletjes te doen.
Papa gedroeg zich als de ideale ouder: hij zorgde voor ons, bakte elke dag pannenkoeken en waste onze kleren en ruimde onze rommel op, maar wat hij niet deed (en wat veel ouders juist wel doen, veel meer dan al het andere) is die flauwekul die ze 'opvoeden' noemen. Zoals je weet bestaat opvoeden vooral uit: tegen je kinderen zeggen wat ze niet mogen en wel moeten. Dingen zeggen is veel minder werk dan pannenkoeken bakken, en dat is de reden dat de meeste ouders zich liever bezig houden met de opvoeding dan met de pannenkoeken.
Gelukkig is mijn vader geen watje: hij is een stoere, degelijke kerel die het niet erg vind zijn mouwen op te stropen en zichzelf in het zweet te werken. Pannenkoeken te bakken tot hij erbij neervalt.
Stoere kerels zijn zwijgzaam. Ze zeuren niet de hele dag aan kinderhoofdjes over wat kinderen wel en niet horen te doen. In het begin maakte mijn vader nog wel eens wat foutjes op dit punt; dan begon hij te meieren over kleren op de vloer, huiswerk, meehelpen met schoonmaken en dat soort onzin, maar als je maar lang genoeg deed of je het niet hoorde, dan hield hij er vanzelf mee op. Uiteindelijk probeerde hij het niet eens meer.
Bij mama kwam je daar nooit mee weg, maar ja, die had dus wat anders aan haar hoofd en in zijn eentje kon papa het domweg niet van ons winnen.
Mama bleef maar schrijven aan haar praatje, en opnieuw schrijven, en ze maakte er en mooie flitsende presentatie bij met beeldjes uit haar computerspel en allerlei gekleurde, bewegende grafiekjes en statistiekjes die in en uit beeld zoefden. Ze maakten bij het zoeven een soort van whoesj-geluidje, en mama was serieus een hele dag bezig met het kiezen uit honderden verschillende whoesj-geluidjes. Die liet ze allemaal aan ons horen, en dan moesten wij zeggen welke we het meest wetenschappelijk vonden klinken.
'Doe normaal!'gilden wij. 'Het zijn whoesj-geluidjes! Ie klinken niet naar wetenschap! Die klinken gewoon naar whoesj! Wat is dit voor een stomme vraag?'
'Ik wou dat je ophield met die flauwekul en je weer eens met ons bemoeide,' ging Gaby verder, maar ik zei snel: 'Hoho, Gaby, we moeten dat BOF-praatje wel serieus blijven nemen. Mama heeft echt een beetje tijd nodig, en het is onze taak om haar die tijd te geven en niet te gaan zeuren over dat we willen worden opgevoed of zo iets raars. Eh, eh... mam, moet je niet meer een soort Swisj-geluidje hebben? Dan een whoesj-geluidje?'
'Ik ben blij dat jij het tenminste serieus neemt,' zei mama.
BEGIN / VORIGE / VOLGENDE
Geen opmerkingen:
Een reactie posten