Droevig maar vastberaden

BEGIN / VORIGE / VOLGENDE



Wie onze moeder gevangen neemt, krijgt als beloning een miljoentje of tien.
Nou, dat willen de meeste mensen wel. Daarom zijn we maar in een onderzeeboot gaan wonen. Wel zo veilig.
Voor noodgevallen hebben we altijd een paar torpedo's aan boord. Mijn ouders zijn tegen het doodschieten en opblazen van mensen in het algemeen, maar ze zijn heel erg tegen het doodschieten en opblazen van ons gezin. Dus als het hard tegen hard gaat, zullen ze droevig maar vastberaden alles en iedereen uit het water knallen.
Daar zijn die torpedo's voor.
Ze zijn dus niet bedoeld voor twaalfjarige jongetjes die zich een beetje vervelen en die van ontploffingen houden.
Is dat verschil een beetje duidelijk? Is het iets heel ingewikkelds, of onbegrijpelijks? Nee he?
Toch heeft mijn broer er kennelijk verschrikkelijk veel moeite mee. Hij blijft maar denken dat die torpedo's voor hem zijn, hoe vaak we hem ook uitleggen dat het geen speelgoed is allemaal.
Ook nu weer.
'Jij gaat hier gedonder mee krijgen,' voorspelde ik.
Ik had het nog niet gezegd of mijn ouders kwamen binnen.
Mama glimlachte op de manier die zij alleen kan. Sommige moeder schelden hun kinderen de huid vol als ze boos zijn. De mijne glimlacht en dat is veel erger. Ik heb volwassen kickboksers in elkaar zien zakken tot kermende hoopjes ellende als mama op volle kracht naar hen glimlachte. In de boksring lieten ze zich met plezier in elkaar slaan – nou ja, niet helemaal met plezier misschien, maar je begrijpt wel wat ik bedoel – maar de glimlach van mama neemt je ziel in een wurggreep tot je denkt dat je van binnen dood gaat. Daar kan een eenvoudige kickbokser niks tegen beginnen. Michael en ik kunnen er beter tegen, wij zijn het zo'n beetje gewend tenslotte, maar een lolletje wordt het nooit.
'Dag lieverds,' zei mama. 'Zijn jullie met de torpedo's aan het spelen?'
Ik deed een stapje opzij. Kwetter ook. Kwetter mag dan verliefd zijn op Michael, er zijn momenten waarop ook zij inziet dat Michael de gevolgen van zijn fouten zelf moet ondergaan. Is voor hem ook beter. Daar leert hij van.
'Ik...' stamelde Michael. 'Ik eh...' Verder zei hij niets. Wat kon hij ook zeggen? “Ik was inderdaad met de torpedo's aan het spelen,” dat was het enige wat hij kon hij zeggen, maar dat zei hij niet want hij is niet helemáál gek.
'Die dingen groeien niet op mijn rug, jongen,' zei papa streng.
Opgelucht wendde Michael zich tot papa. Papa keek heel boos en dat was een stuk minder erg dan die glimlach.
'Je kunt toch gewoon nieuwe kopen,' verdedigde Michael zich. 'We hebben geld zat.'
'We hebben geen geld zat, ik heb geld zat. Het is mijn geld dus het zijn mijn torpedo's. Maar het geld is niet zo belangrijk. Het gaat om...' Hij slikte moeilijk.


BEGIN / VORIGE / VOLGENDE