Een heel, heel dom hoofd

BEGIN / VORIGE / VOLGENDE



Michael trok een heel grappig gezicht; tegelijkertijd heel slim en heel dom. Je zag hem denken: oh-oh, heb ik een koraalrif opgeblazen? Dat vindt mama vast niet goed! Laat ik maar doen alsof ik heel dom ben, en niet weet wat een koraalrif is, dan lijkt het wat minder erg allemaal.
'Koraalriffen?' zei hij zo onschuldig mogelijk. 'Ja, die zijn natuurlijk van koraal gemaakt, dat weet toch iedereen?'
'Heel goed. En waar is koraal van gemaakt?'
'Uh... steen? Toch? Dacht ik? Koraalsteen?'
Wat een liegbeest! Hij wist wel beter, daar was ik zeker van, maar aan zijn gezicht zag je niks. Hij trok werkelijk een heel, heel dom hoofd. Niet echt moeilijk voor hem, zou ik zeggen, maar hij deed het zó goed dat ik toch een beetje onder de indruk was.
'Koraal,' zei mama, is gemaakt door miljoenen piepkleine beestjes. Die beetjes hebben geen botten zoals jij en ik, en daarom maken ze een soort huisje van kalk voor zichzelf. Botjes aan de buitenkant, zeg maar. Al die buitenskeletjes groeien aan elkaar vast en dat is een koraalrif. Daar zitten dus heel, heel erg veel piepkleine beestjes in. Duidelijk tot zover?'
Ik zag Michael aarzelen. Zou hij durven zeggen: 'nee, dit snap ik niet'? Of zou dat te overdreven zijn, zodat mama zag dat hij haar zat te belazeren? Hij koos voor de veiligste weg.
'Ooooh, zit dat zo!'
'Ja,' zei mama, 'zo zit dat.'Er komt nog meer bij kijken – nergens leven zoveel vissen, schelpen, zeesterren enzovoort bij elkaar als in een koraalrif – maar daar hebben we het een andere keer wel over. Waar het nu even over gaat: een koraalrif is geen rots die je zomaar even kunt opblazen zonder dat iets of iemand er last van heeft.'
Alsof hij nu pas begreep waar het hele gesprek heen ging stamelde Michael: 'Je... je denkt toch niet dat ik een koraalrif heb getorpedeerd?'
Mama keek hem strak aan.
'We gaan kijken,' zei ze.
'Dat hoeft niet hoor,' antwoordde Michael. 'Ik geloof je wel als je gewoon zegt dat ik...'
'We gaan kijken,' herhaalde mama streng. 'Natuurlijk gaan we kijken! Koraalriffen zijn prachtig om te zien! De kleuren zijn wonderbaarlijk mooi, niet alleen die van het koraal maar vooral die van de talloze vissen die er tussen de uitsteeksels wonen en die her en der schieten als wolken van blauw en geel en zilver. De vormen zijn grillig, ingewikkeld maar harmonieus, en overal is leven in de meest uiteenlopende gedaanten. Een koraalrif, dat de de natuur in haar grootste glorie. Behalve als er net een of andere boerenhork een torpedo op heeft afgeschoten, natuurlijk. Kortom: we gaan kijken.'
En dat gingen we.
Papa bracht de Tsaar Peter – zo heet onze onderzeeboot – naar het rif terwijl wij onze duikspullen aantrokken.
'Wij gaat zwemmen!' jubelde Kwetter.
Kwetter houdt van ons allemaal, maar eigenlijk is ze niet geschikt om binnen te zitten dus ze wordt soms helemaal gek in die benauwde onderzeeboot. Dan rent en springt en stuitert ze door de cabines, en vaak mept ze dan per ongeluk op knopjes waar je beter niet op kunt meppen. Het is werkelijk niet te geloven, zoveel knopjes als er in een onderzeeboot zitten.
Daarom gaan we elke dag een flink stuk zwemmen, zodat Kwetter even wat beweging krijgt.
Als papa en mama denken dat we hen niet horen, zeggen ze soms 'Laat jij de kinderen even uit?' alsof we hondjes zijn.
Ik ben daar wel een keer boos om geworden, maar toen zei mama “nou, dan gaan we toch niet zwemmen?” en sindsdien laat ik het maar zo.
Ik wil Kwetter niet haar dagelijkse zwemfeestje afpakken – ze wordt daar zó gelukkig van!
Maar vandaag niet.

BEGIN / VORIGE / VOLGENDE