BEGIN / VORIGE / VOLGENDE
Na het eten zei mama: "Ik zal vanavond maar eens wat bommen gaan maken, dan hebben we die alvast.' Ze gaf Michael en mij en Kwetter alledrie een kus op ons hoofd, zei dat we nog anderhalf uur computerspelletjes mochten doen en dat we daarna braaf moesten gaan slapen.
Wij konden onze oren niet geloven. Computerspelletjes? Anderhalf uur lang? Dat was drie keer zo veel als thuis! We renden naar de computers en zochten een site met leuke spelletjes. Helaas konden we maar twee sites openen. De ene heette "Letterpret" en had niks anders dan spellingsoefeningen die dunnetjes vermomd waren als spelletjes. Dat er bijvoorbeeld een zombie door het beeld liep, met een praatwolkje waar een werkwoord in stond ("Kanoën" bijvoorbeeld. Welke zombie zegt er nou Kanoën? Ze zeggen dingen als Hongerrr en Herrrsensss, bij mijn weten. Maar ja, dat zijn geen werkwoorden) Als je het voltooid deelwoord intypte viel de zombie om. Helemaal vanzelf, met geeneens bloed of losse stukjes.
Bleek staarde Michael naar het scherm. 'Dit... dit is afschuwelijk,' mompelde hij. 'Hoe kunnen mensen zo wreed zijn? Onschuldige zombies inzetten om voltooid deelwoorden te leren... Monsters. Monsters zijn het, zeg ik je!'
De tweede site was nog erger. Die heette 'Rekenvreugd' en daar was je een boer die vijf konijnen had, die elk een kwart krop sla aten, en zeven geiten die elk tweederde krop aten, en dan moest je intypen hoeveel kroppen sla er van het land gehaald moesten worden. Als je het goed had sprongen de konijntjes op en neer, en de geiten kwispelden. Dat was dan het hele spel, en daarna kwam er een nieuwe opgave maar dan met pompoenen en aubergines en aardappels, allemaal dingen die konijnen niet eens lusten (ik had vroeger een vriendinnetje dat thuis twee dwergkonijntjes had, daarom weet ik dat allemaal).
Na tien minuten verveelden we ons helemaal kapot.
'Michael,' zei ik, 'ik ga iets anders doen. Ik ga uitzoeken wat die veldmaarschalk aan het uitspoken is.'
'Hoezo?'
'Hoezo, hoezo?'
Al snel bleek dat Michael tijdens het eten niet op had gelet, en de opmerking over de neus-poederende dame niet gehoord had.
'Ik denk dat het een soort code was,' verklaarde ik. 'Zo keek hij er wel bij, namelijk. De veldmaarschalk.'
'Grote hemel,' zei Michael geringschattend. 'Ik kan wel zien dat jij nooit een echt leerzaam computerspelletje hebt gespeeld. Zoals Bloederige Maffia-toestanden III. Anders had je wel geweten wat Miguel bedoelde. Poeder voor je neus, dat is cocaïne. Een van de ergste drugs.'
'Nu wil ik zéker weten wat die Miguel van plan is,' zei ik.
Michael en Kwetter knikten.
Er waren nog maar twee jongens op de binnenplaats: Jamal en iemand die wij meestal Sukkal noemden, omdat hij nog dommer was dan luitenant Ernesto. Verder was iedereen met Miguel meegegaan. Jamal en Sukkal waren druk bezig met spellingsoefeningen.
Jamal, die een engelengeduld had, blééf de boel maar uitleggen.
Ze keken niet eens op van hun werk toen Michael en ik op onze tenen de binnenplaats verlieten.
BEGIN / VORIGE / VOLGENDE
Geen opmerkingen:
Een reactie posten