BEGIN / VORIGE
/ VOLGENDE
'Kijk...' zei papa. 'Het zit zo... Eigenlijk... eh... Voordat ik vertel waar onze onderzeeboot is, wil ik even iets afspreken. Goed? Is iedereen het daarmee eens?'
'Waarmee eens?' vroeg mama een tikkeltje wantrouwig.
'Nou,' zei papa, 'ik wil even duidelijk afspreken dat het niemand z'n schuld is.'
'Dat wat niemand z'n schuld is?' vroeg mama scherp.
'Ja, dat vertel ik dus pas als we van tevoren afspreken dat niemand boos wordt op iemand anders. Kijk. Het zit zo. Als er geen duidelijke afspraken zijn over wie wat moet doen, aan boord van een onderzeeboot, dan kun je achteraf ook niet zeggen: het is die-en-die z'n schuld dat dat-of-dat niet gedaan is. Dat is redelijk, of niet?'
'Gaat dit toevallig over het anker?' vroeg mama. 'Probeer je ons nu te vertellen dat je het anker niet hebt neergelaten, en dat de Tsaar Peter toen domweg is weggedreven?'
'Bijna goed,' zei papa. 'Bijna goed. Ik probeer te vertellen dat we het anker niet hebben neergelaten, en dat de Tsaar Peter toen domweg is weggedreven.'
'Je hebt het anker niet neergelaten.' Mama klonk tamelijk ijzig.
'We, schat,' benadrukte papa zenuwachtig. 'We hebben het anker niet neergelaten. Maar daar hadden we ook geen duidelijke afspraken over.'
'Die hadden we zeker wel,' zei mama streng. 'De laatste die van het schip afgaat, laat het anker neer. Dát was de afspraak.'
'Ja, precies, maar als we met z'n allen min of meer tegelijk weggaan, wiens schuld is het dan? Ik bedoel: jij kwam als laatste naar buiten, maar ik heb het luik achter jou op slot gedaan. Jouw Jetski lag als eerste in het water, maar ik ben als eerste weggevaren. Kwetter is als laatste op jouw Jetski gestapt, dus zij heeft de boot als laatste aangeraakt...'
'Wat!? Dat is toch wel het toppunt!' riep mama woest. 'Jij vergeet het anker neer te laten, en nou probeer je de schuld op dat arme kind te schuiven? Dat had ik niet van je gedacht, Eduard!'
'Ja maar jij was net zo goed vergeten om...'
Ik slaakte een diepe, diepe zucht. Ik houd heel veel van allebei mijn ouders, maar als ik érgens een hekel aan heb, dan is het wel aan grote mensen die kinderachtig gaan lopen doen. Dat ziet er altijd zo knullig uit. Zo stuntelig. Het doet een beetje denken aan grote mensen die, als er een feestje is, een paar glazen wijn drinken en dan opeens willen gaan dansen. Die dansen altijd heel, héél belachelijk. Dansen is moeilijk. Als je goed wil dansen, dan moet je jarenlang naar een opleiding. Een balletacademie of zo. Heb je geen opleiding gehad? Ga dan ook niet dansen! Anders schamen je arme kinderen zich helemaal dood voor je, en dan zit je opeens met een dood kind. Leg dat maar eens uit aan de politie. “Wat is er met dat kind gebeurd,meneer?” “Ja, dat heeft zich doodgeschaamd toen ik ging dansen.” “Dansen? Heeft u daar een opleiding voor gehad?” “Nee, dat niet.” “Oh, dan telt het als moord. Dat wordt levenslang, makker.”
Iets dergelijks is er aan de hand met kinderachtig doen. Dat moet je aan experts overlaten. Aan kinderen dus. Wij hebben er geen opleiding voor gehad, maar we zijn allemaal natuurtalenten. Dat talent verlies je, als je ouder wordt, en dan moet jet het eigenlijk ook niet meer proberen.
Gelukkig werkt het andersom niet zo: kinderen kunnen best volwassen doen. Volwassen doen, daar is geen kunst aan. Daar heb je geen enkel talent of opleiding voor nodig.
Dus ik zette mijn meest volwassen stem op en kwam tussenbeide: 'Lieve papa, lieve mama, wiens schuld het ook was: de boot lag niet voor anker. Okee. Jammer, maar niks meer aan te doen. Wat ik wil weten is: waar is die boot nu?'
BEGIN / VORIGE
/ VOLGENDE
Geen opmerkingen:
Een reactie posten