Dit is het vervolg op mijn boek Donderkat. Ben je niet op zoek naar Donderkat, maar naar informatie over mij, kijk dan hier.

Donderkat wordt in stukjes op het net geplaatst terwijl ik het schrijf. Als het af is, maak ik er een boek van.
Let op: ik maak er een boek van. Je mag het lezen, doorsturen aan je vrienden, uitprinten en bewaren voor mijn part, maar wat je er niet mee mag doen is: boek van maken en verkopen. Ik moet ook ergens van leven, nietwaar?
Elke maandag, woensdag en vrijdag zet ik er een nieuw stukje bij; meestal 's nachts.
Veel plezier ermee!

maandag 17 juni 2013

Een teleurstellend enthousiasme

BEGIN / VORIGE / VOLGENDE


Dat dacht ik ook.
Ik heb mama's gezicht wel eens gezien als ze echt boos was.
Ik heb ook wel eens een peloton tanks gezien dat op mij af kwam gedenderd met de bedoeling mij aan puin te schieten.
En als je mijn nu vraagt: welke van de twee zou je nog eens willen meemaken, dan zeg ik: doe mij die tanks maar. Tanks kan ik wel hebben. Vooral als mama aan mijn kant staat. Maar zelfs met een peloton tanks aan mijn kant zou ik nog geen boze mama onder ogen durven komen.
Helaas wordt mij nooit iets gevraagd in het leven, dus ik ga ervan uit dat die tanks een éénmalig verzetje waren, een soort schoolreisje zeg maar, terwijl mama nog wel een aantal keren heel boos zal worden op mij. Niet dat ik nu van plan ben nog heel veel te doen wat niet mag, of zo, maar soms weet je pas dat iets niet mag op het moment dat je moeder kwaad wordt en dan is het te laat. Daar kun je dus eigenlijk niks aan doen. Of je zou altijd van tevoren moeten vragen of iets mag of niet. Maar dat is een beetje teveel gedoe, vind ik. Ik bedoel het altijd heel goed; dat zou toch warempel genoeg moeten zijn.
Het is in elk geval meer dan de Engel des Doods van zichzelf kon zeggen.
Ik bedoel: "We maken alles wat er in zee leeft hartstikke dood en als bijverdienste gappen we soms een onderzeebootje," nee, daar kun je toch onmogelijk achteraan zeggen "...maar we bedoelen het goed."
'Hoera,' riep Michael, 'weg aan de Engel de Doods overhoop torpederen! Mag ik op het knopje drukken? Ik kan dat hele goed! Ik heb geoefend!'
Ik wilde een snedige opmerking maken over walvissen, maar voordat ik er één kon bedenken begon papa Michael de les te lezen.
'Jongen,' zei hij streng, 'je weet nu toch onderhand wel dat je dat soort dingen nietleuk hoort te vinden. Ik begin echt een beetje teleurgesteld te raken door je voortdurende enthousiasme over het opblazen van mensen.'
'Je vader heeft gelijk,' zei mama. 'Je mag het wel leuk vinden om mensen op te blazen - dat is ook leuk, namelijk - maar je mag het niet laten merken. Dat is niet netjes.'
'Dat is echt he-le-maal niet wat ik bedoelde...' begon papa, maar mama was nog niet uitgepraat: 'En niet netjes is erg, maar er is iets wat erger is en dat is: domme opmerkingen maken. En jouw opmerking, lieve schat, was heel erg dom.' Ze keek Michael aan op haar speciale manier; de manier die je naar een peloton tanks doet verlangen. 'Want hoe kunnen we op het torpedo-knopje duwen als onze onderzeeër aan boord van de Engel des Doods ligt? En bovendien: op het knopje duwen heeft geen enkele zin want jij hebt de torpedo's opgemaakt.'
Maar dat bleek niet helemaal waar te zijn.




BEGIN / VORIGE / VOLGENDE

Geen opmerkingen:

Een reactie posten