Geheime regels

BEGIN / VORIGE / VOLGENDE


Ik keek goed naar de kast, maar er was niets aan te zien. Het leek gewoon een kast als alle andere, vol dozen die keurig netjes naast elkaar stonden.
'Meer dan een centimeter,' foeterde het mannetje van de administratie. 'En op ooghoogte nog wel! Ik kijk er recht tegenaan, de hele dag, helemaal gek word ik ervan.'
Aha. Blijkbaar was er iets dat een centimeter verkeerd lag, of stond, ongeveer ter hoogte van het mannetje z'n hoofd.
Ik keek nog eens nauwkeurig naar de kast. En ja hoor: één van de kastplanken hing een ietsiepietsie te laag.
'Oeiiii,' zei ik. 'Die hangt behoorlijk laag, meneer. Dat is niet zo best.'
Dolgelukkig keek het mannetje mij aan. Tranen van ontroering sprongen in zijn ogen.
'Wat fijn,' riep hij, 'wat héérlijk dat u het ook ziet! Ik heb me zo eenzaam gevoeld, al die jaren. Niemand anders vond het belangrijk. Terwijl, nou ja, u ziet het wel, er kunnen nu nét geen twee dozen onder, dus mijn hele systeem raakt door de war.'
Verhip. Nu hij het zei, zag ik het pas: op de plank eronder stond maar één rij dozen, terwijl alle andere planken twee rijen hadden, boven op elkaar.
Ik besloot er nog een schepje bovenop te doen: 'Ja, en die dozen zijn het ergste niet.'
'Oh nee?' Het mannetje kon zich niets ergers voorstellen.
'Nee, door de verkeerde verdeling van het gewicht raakt de structuur van de moleculen uit balans.' Ik probeerde zoveel mogelijk als mijn moeder te klinken. Ik geloof niet dat het helemaal lukte, want het mannetje keek me weifelend aan en vroeg: 'Wat bedoelt u?'
'Ik bedoel dat de boel ieder moment in kan storten. Ik ga onmiddellijk mijn gereedschappen halen. Haalt u intussen even de dozen eruit?'
'Echt waar?' schrok het mannetje. 'Maar... ik... Alle dozen van de hele plank?'
'Van de hele kast,' zei ik vastbesloten.
'Maar... ik... Ik dacht dat u dat zou doen...'
'Tegen de regels,' verzon ik vrolijk.
Het mannetje keek mij wantrouwig aan. 'Die regel ken ik niet. En ik ken alle regels uit mijn hoofd.'
'Maar niet de regels van de Afdeling Reparatie,' zei ik. 'Die regels zijn geheim, die kennen alleen de mensen van de afdeling zelf. En daar staat het duidelijk in. Degene die de reparatie meldt, moet zorgen dat het ding dat gerepareerd moet worden klaar staat om gerepareerd te worden. Doet u die doosjes even? Ik ben over een half uurtje terug.'
Diep ongelukkig begon het mannetje aan de dozen te sjorren. Zijn armen waren nog schrieler dan die van mij - met dit klusje was hij de rest van de dag wel zoet, dacht ik, en ik ging terug naar mama en Kwetter. Kijken of zij al een soort plan bedacht hadden.


BEGIN / VORIGE / VOLGENDE