Wereldkampioen? Nou en?

BEGIN / VORIGE / VOLGENDE


'Mensen doodschieten is tegen mijn principes,' zei Dogger. 'Dat is iets voor doodgewone schurken, en ik ben geen schurk.'
'In ieder geval geen gewone schurk,' zei mama zuinigjes. 'U bent een buitengewoon schurkachtige schurk, en bovendien een lafaard en een huichelaar van ongewoon groot formaat.'
'Ik, een huichelaar? Ik weet niet waar dát idee vandaan haalt, maar dat doet er nu ook niet toe. Zoals ik zei: doodschieten is tegen mijn principes. Maar voor u maak ik graag een uitzondering. Dan hou ik die tien miljoen lekker in mijn eigen zak, haha! Vaarwel, Donderkat!' En hij haalde de trekker over.
Tenminste, dat probeerde hij. Maar er was geen beweging in het ding te krijgen. We keken allemaal naar het pistool van de Moeflon. Dogger probeerde het nog een paar keer.
Niets.
'Heeft u dat klikje wel gedaan?' vroeg ik.
'Klikje? Wat voor klikje?'
'In de films is er altijd zo'n klikje, voordat iemand gaat schieten.'
'Oh, dát klikje! Ik dacht altijd dat dat gewoon een waarschuwings-klikje was.'
'Nee hoor,' zei mama, 'dat is de veiligheidspal. Ergens bij uw duim zit een knopje. Dat moet u naar voren schuiven. Of naar achteren of naar boven of zo, hangt van het soort pistool af. Daarna, en dat is heel belangrijk, moet u in de loop kijken en de trekker overhalen.'
Doggers gezicht werd vlekkerig rood. 'Wat denkt u wel niet!' schreeuwde hij. 'Denkt u dat ik volkomen debiel ben? Denkt u dat ik zo zwakzinnig ben dat ik daar intrap?'
'Ik dacht: proberen kan geen kwaad,' zei mijn moeder kalm.
'Oh jawel,' zei Dogger, 'want nu weet ik hoe het klikje moet. En dus...'
Klik.
Pang.
Daar ging de kogel uit het pistool van de Moeflon. Met een zacht gefluit verdween hij in de duistere nachtlucht, ver boven onze hoofden. Mis, geweldig mis.
Dogger had wel netjes ge klikt, maar hij had niet netjes gemikt.
Hij kón ook helemaal niet mikken, want Kwetter zat op zijn gezicht.
Terwijl Dogger met zijn pistool stond te hannesen, had zij een prachtige sprong gemaakt. Vanuit stand, met twee benen recht vooruit, in een sierlijke boog – als dit een turn-kampioenschap was geweest, had die sprong haar zeker tien punten opgeleverd.
Maar aan turnen had Kwetter nooit gedaan. We hadden haar wel ooit uitgelegd dat ze makkelijk wereldkampioen zou kunnen worden, maar zij had alleen maar gezegd: 'Nou en?' en wij hadden gedacht: ach ja, inderdaad, nou en? Wat is er eigenlijk fijn aan wereldkampioen worden? Er zijn wel belangrijker dingen in het leven!
Dat zag je nu maar weer eens.
Stel je toch eens voor, dat Kwetter niet bij ons was geweest! Dat ze ergens op een of ander kampioenschap had rondgehangen, of aan het trainen was met de nationale selectie, of zoiets! Dan was mama nu hartstikke dood geweest. Nee, de beste plaats voor Kwetter, op dit moment, was niet een of ander kampioenschap. De beste plaats was op het gezicht van meneer Dogger.
Daar zat ze dan ook. En ze bleef er zitten, want ze hield haar benen stevig om zijn hoof geklemd en haar benen zijn zo sterk dat het hele ZMB ze nog niet los had kunnen trekken.
Niet dat het ZMB dat probeerde, natuurlijk. Het ZMB was nog steeds met maar één ding bezig, en dat was: knokken met het ZMB.
Dogger, die was omgevallen toen Kwetter tegen hem aansprong, lag te spartelen als een vis op het droge. 'Nonde-nonde- hier-en-gunter!' riep hij met gesmoorde stem. Tenminste, dat denk ik. Ik kon hem niet goed verstaan, want Kwetters billen zaten in de weg.
De boosaardige bankdirecteur trappelde machteloos met zijn benen en wapperde met zijn handen.
En helaas hij hij nog steeds het pistool vast.

BEGIN / VORIGE / VOLGENDE