Een verlegen meisje met de overwinning binnen handbereik

BEGIN / VORIGE / VOLGENDE


Ik hoefde me niet eens om te draaien. Ik wist gewoon dat hij zijn akelige pistooltje weer in zijn hand had.
'Weet je zeker dat dat ding nog geladen is?' vroeg mama aan de meesterspion. 'Dogger heeft er behoorlijk mee liggen schieten. En ik heb niet geteld hoe vaak. Jij trouwens ook niet, want je was bezig met in elkaar geslagen worden.'
'Ik bén niet in elkaar geslagen, ik héb in elkaar geslagen,' zei de Moeflon nuffig. 'Één klein woordje verschil, maar het is geen onbelangrijk woordje. En wat mijn pistool betreft: maakt u zich daar maar geen zorgen over. Ik ben het soort spion dat altijd eerst zijn wapen herlaadt, en dan pas achter de vijand aan rent. Niet het soort spion dat je in de film vaak ziet; meer het soort spion dat zo dadelijk elf miljoen gaat verdienen.'
'Elf miljoen?' vroeg ik.
'De prijs is net omhooggegaan. Dogger begint er een beetje genoeg van te krijgen, dat je moeder hem steeds weer ontsnapt. Eigenlijk moet ik jullie nóg een keer laten ontsnappen, want dan gaat de prijs weer omhoog. En ik krijg jullie toch wel weer te pakken. Tot nu toe zijn jullie steeds ontsnapt door dom geluk, niet door slimheid of snelheid, alleen maar pure mazzel. En mazzel houdt een keer op. Aan de andere kant...'
Hij lachte akelig. Het was een heel verontrustend soort van lachen. Stel je voor dat je een superschurk hebt, zo eentje uit een film of een stripboek, die denkt dat de overwinning hem niet meer kan ontgaan. We weten allemaal hoe zo iemand lacht, of niet? Moewhahaha, of bwahahaha of zo iets. Ja, heb je dat?
Goed. Stel je dan nu een verlegen meisje voor, dat de slappe lach heeft. Ze probeert niet te giechelen, want dan valt ze op, maar ze kan zich niet inhouden. Dus haar hele hoofd wordt rood en ze slaat allebei haar handen voor haar mond. Achter die hand hoor je dan zachte, zenuwachtige hihi-geluidjes. Heb je dat?
Goed. Maak in je fantasie een combinatie van die twee. Dus een verlegen meisje dat denkt dat de overwinning haar niet meer kan ontgaan. Of een superschurk die probeert niet te giechelen. Heb je dat?
Klinkt dat heel akelig en krankzinnig? Anders doe je het niet goed, hoor! Als het wél akelig en krankzinnig klinkt, dan weet je nu zo ongeveer hoe de Moeflon lachte.
En het geluid dat daarna kwam was nog veel afschuwelijker.
Dat was namelijk, je raadt het al, het klikje. Het ik-ga-zometeen-schieten-klikje van Moeflon's pistool.
Mama kneep in mijn hand. Zo'n goedbedoeld, geruststellend knijpje, het knijpje dat zegt: niet bang zijn schat, ik ben bij je, en we gaan misschien wel allebei dood maar de dood is niet vreemd of eng, de dood is wat het leven uniek maakt en de moeite waard.
Ik wilde helemaal niet zo'n knijpje. Ik wilde dat mama de Moeflon opblies. In honderdduizend stukjes moest ze hem knallen. Maar daar was geen tijd meer voor, want na het klikje heb je nog hooguit een seconde. Tenzij de schurk van het verhaal besluit nog een laatste toespraak te houden. Maar die hadden we al gehad, geloof ik, en de Moeflon was niet van plan nog een tweede af te steken.


BEGIN / VORIGE / VOLGENDE