BEGIN / VORIGE / VOLGENDE
'Hm,' zei Dogger. 'Ik heb al eens vaker geprobeerd die kinderen gevangen te houden. Liep niet goed af. Maar goed, toen hadden ze geluk. Deze keer niet, hopelijk.'
'Tuurlijk niet,' zei Miguel.
Het bleef een tijdje stil.
'Zodra ze buiten komt en haar dochter in mijn handen ziet, geeft ze zich onmiddellijk over. Wedden?'
'We zullen zien,' bromde Dogger. 'We zullen het vanzelf zien, als ze naar buiten komt.'
Het bleef weer een tijdje stil.
'Ze kan nu ieder moment hier zijn,' zei Miguel. Zijn stem klonk gespannen, en zijn handen zweetten een beetje.
Er gebeurde helemaal niets.
'Wat ging er de vorige keer eigenlijk mis?' vroeg Miguel zenuwachtig.
'We werden aangevallen door baby-alligators,' vertelde meneer Dogger.
'Wat!? Eh... nou, haha, die zitten hier niet dus, eh, dus nu kan er helemaal niets... mis... gaan... Waar blijft dat ellendige mens nou toch? Ze had al lang hier kunnen zijn!'
Op dat moment klonk er, als een soort antwoord op zijn vraag, een gruwelijke knal ergens uit het hoofdkwartier.
De veldmaarschalk schrok zich een hoedje. 'Wat was dat?' vroeg hij.
Dogger schudde zuchtend zijn hoofd.
'Was dat een ontploffing?' vroeg Miguel zenuwachtig.
'Ja,' zei Dogger verslagen. 'Dat was een ontploffing.'
BOEMMM!
'En dat, mocht je het je afvragen, was óók een ontploffing.'
'Ja maar... weet ze dan niet dat ik haar dochtertje gevangen heb?'
'Nee,' zei Dogger, 'want ze is nog niet hier geweest. En ik denk ook niet dat ze hier gaat komen, want zo lang ze wegblijft, kun jij niet zeggen van “ik schiet je dochter dood als je je niet overgeeft”. En zo lang je dat niet gezegd hebt...'
BOEMMM!
'...hoeft zij zich niet over te geven.'
'Dat is flauw!' riep de veldmaarschalk boos. 'Ze weet best dat ik haar kinderen gevangen heb!'
'Eh... nee baas,' zei Ernesto. 'Dat weet ze niet, hoor. Want ze heeft nog niet gezien dat..'
'Kop dicht, luitenant,' snauwde Miguel. 'De Donderkat is niet dom, hoor. Die snapt best wel wat ik van plan ben.'
'Ja, maar het zou niet eerlijk zijn als je dat kindje doodschoot zonder dat...'
'Eerlijk?' krijste Miguel. Ik ben een terrorist! Een drugshandelaar! Een moordenaar! Wat kan het mij schelen of het eerlijk is of niet? In vergelijking met wat ik verder allemaal doe is een beetje oneerlijkheid zó braaf, dat de paus me subiet heilig kan verklaren! Dus... ' Hij klikte de vergrendeling van zijn pistool af.
'Hoho,' zei Dogger. 'Als je haar doodschiet, kun je er niet meer mee dreigen. Hoe wil je haar moeder dan nog tegenhouden?'
'We hebben haar broertje nog,' zei Miguel kalm. 'Kan ik ook prima mee dreigen.'
'Rennen, Michael!' riep ik. 'Ren voor mijn leven!'
Michael reageerde niet.
Want Michael was er helemaal niet.
'Waar is dat rotjoch!?' brulde Miguel.
'Weg, baas,' zei Ernesto. 'Hij is er waarschijnlijk vandoor geslopen terwijl wij naar de deur stonden te kijken of die mevrouw er nou eindelijk eens door zou komen.'
Dogger sloeg zijn handen voor zijn ogen en schudde zijn hoofd. 'Idioten,' kreunde hij. 'Wat een idioten. En daar doe ik zaken mee! Ik geneer me kapot.'
'Hij kan niet ver weg zijn, baas. Hij kent hier de weg niet, hij spreekt de taal niet... We hebben hem binnen een uurtje wel weer gevangen, denk ik.'
'Een uur is te lang!' blafte Miguel. 'Over een uur ligt mijn hoofdkwartier volledig in puin...'
BOEM! BOEM! BOEMMM!
'We gaan naar haar toe,' besloot Miguel. 'Als ze haar dochter in mijn handen ziet, dan zal het gauw afgelopen zijn. Kom mee!'
BEGIN / VORIGE / VOLGENDE
Geen opmerkingen:
Een reactie posten