BEGIN / VORIGE
/ VOLGENDE
De auto van de Moeflon ontplofte. Zomaar vanzelf.
'Michael...' zei mama dreigend, maar Kwetter sprong meteen in de bres: 'Hij doede niks, hoor, dat hebt ik zelf gezien en het is echt waar.'
'Gaby?' vroeg mama.
Ze weet dat ik heel eerlijk ben en dat ik nooit, nooit lieg. Tenminste, niet als Michael iets verkeerd heeft gedaan; als ik zelf de fout in ben gegaan, of Kwetter of papa of zo, dan vind ik dat je het begrip 'Waarheid' wat ruimer mag zien. Er zijn zoveel soorten waarheid, denk ik dan. Iedereen heeft zijn eigen idee over de werkelijkheid, en jou eigen idee hoeft niet per se hetzelfde te zijn als dat van je moeder. Bovendien: herinneringen zijn onbetrouwbaar. Een mens kan zich vergissen, toch? Ik kan wel denken dat ik alle koekjes heb opgegeten, maar is dat ook zo? Is dat de enige mogelijke verklaring voor het feit dat de koekjestrommel leeg is? Natuurlijk niet! Er zijn zo ontzettend veel mogelijke verklaringen, van 'Michael heeft het gedaan' tot 'er wonen buitenaardse wezentjes op de planeet Alpha Centauri IV, en hun planeet zit helemaal zonder koekjes en zonder koekjes gaan die wezentjes dood, dus ze hebben met hun geheimzinnige materialisatiestraal alle koekjes uit onze koektrommel naar Alpha Centauri IV gestraald'. Hoe kun je uit al die verklaringen kiezen? Wie ben ik om te beslissen wat er waar is, en wat niet? Mág ik dat wel beslissen, alleen maar omdat ik denk dat ik mij herinner dat ik het gedaan heb? Misschien hebben die wezentjes van Alpha Centuari IV wel een geheimzinnige vergeetstraal ook, waarmee ze van onschuldige kinderen de herinneringen kunnen veranderen zodat niemand achter hun schurkenstreken komt. Zou zomaar kunnen. Die lui van Alpha Centauri IV zijn tot alles in staat hoor. Vertrouw ze niet.
Je ziet de Waarheid een heel ingewikkeld ding is, en ik denk daar veel over na. Behalve als ik Michael kan verraden. Dan wordt de Waarheid een heel eenvoudig ding, namelijk: dat Michael het gedaan heeft. En dat zeg ik dan dus ook, maar alleen als mama ernaar vraagt. Anders is het klikken, en daar houdt mama niet van. Als ik dat doe wordt ze boos op mij, in plaats van op Michael. Dat is natuurlijk niet de bedoeling.
'Michael heeft het niet gedaan hoor,' moest ik toegeven. 'En ik ook niet,' voegde ik eraan toe, want dat wist ik toevallig héél zeker. 'En Kwetter en Jamal ook niet. Het ging helemaal vanzelf.' Ik draaide me om en keek naar de Moeflon z'n wagen. 'Het is trouwens niet de hele auto, die ontploft is,' zag ik. 'Alleen de motorkap.'
'De motor, zeg je?' Mama dacht heel even na en begon toen te lachen. 'Ik denk dat ik al weet wat er gebeurd is, jongens. Weten jullie nog dat we op weg gingen naar Jalsk? Met de auto van de Moeflon, omdat we dachten dat hij gewoon een eerlijke journalist was? En dat ik toen zijn auto heb gerepareerd, zodat-ie sneller kon rijden op minder benzine? Ik weet nog dat ik toen dacht: als ik alles op deze manier repareer, gaat-ie sneller met minder benzine; er is alleen een heel klein kansje dat de motor ontploft, als hij harder gaat dan 250 kilometer per uur. Maar ja, dat doet hij natuurlijk nooit. Dat mag niet eens. En waarom zou een gewone journalist harder willen rijden dan 250 kilometer per uur? En toen heb ik alles op die bepaalde manier gerepareerd. En...' ze keek op haar dashboard, 'we rijden nu precies 250 kilometer per uur. Grappig zeg.'
Ja, dat vonden wij ook best wel grappig.
Maar het lachen verging ons toen we, later die dag, aankwamen in het dorpje van Willem.
BEGIN / VORIGE
/ VOLGENDE
Geen opmerkingen:
Een reactie posten