De juichende pantserdivisie

BEGIN / VORIGE / VOLGENDE


'Eh,' zei Michael, 'dat van dat joewie-boem, dat weet ik nog zo net niet hoor, Kwetter. Ik bedoel: dat ding daar bij Willem's huis is inderdaad een tank, maar dat ding daar in de struikjes links van ons is óók een tank, en dat ding op het paadje rechts van ons ook. En... ' Met een diepe zucht keek hij achterom. '...dat ding dat daar achter ons de weg op rijdt, zodat we niet meer terug kunnen, dat is ook al een tank.' Hij keek mismoedig om zich heen. 'Ik kan er zonder moeite nog vijf aanwijzen. En het zijn geen gewone tanks, nee het zijn ultramoderne tanks van het type Knalhapper Plus, waar je zelfs met een bazooka nog geen deuk in schiet. Weet ik toevallig.'
Op dat moment klonk er een donderende stem door het hele dorp. Kennelijk had iemand ergens een batterij luidsprekers neergezet.
'Hier spreekt Luitenant Vogonjeltz van de Zevende Zuid-Mallotische tankdivisie. Luitenant Vogonjeltz aan Donderkat. Ik weet dat u daar bent. Ik weet dat u mij hoort. Luister goed. U heeft het Zuid-Mallotische Volk veel verdriet gedaan. Ten eerste heeft u de eigendommen vernield van de geachte heer Cockel, die een geëerde gast is van het Zuid-Mallotische volk. Ik herhaal: een geëerde gast! De heer Cockel helpt ons met de ontwikkeling van onze grondstoffen. Vooruitgang door Samenwerking. Techniek brengt voorspoed. Het Zuid-Mallotische volk juicht voor de heer Cockel. Mannen, Juich!'
Twee of drie stemmen riepen zwakjes 'Hoera!' De mannen stonden kennelijk niet dicht genoeg bij de microfoon.
'Te tweede,' ging de galmende stem verder, 'heeft u samengespannen met kwalijke elementen uit het Zuid-Mallotische volk, die in opstand zijn tegen Zijne Verhevenheid de Sultan. Dit is beschamend! Ik herhaal: beschamend! Het Zuid- Mallotische volk houdt van de Sultan! Het juicht voor de Sultan! Mannen, juich!'
Het 'jeuh!'dat nu klonk, was nog veel minder enthousiast dan het 'hoera' van daarnet. Of de mannen waren intussen vijftig meter verder van de microfoon gaan staan, dat kan natuurlijk ook.
'Daarom,' besloot luitenant Vogonjeltz, 'moet u zich onmiddellijk overgeven. Dan krijgt u een eerlijk proces. Ik herhaal: een eerlijk proces. Daarna wordt u schuldig verklaard en opgehangen. Ik herhaal: schuldig en opgehangen. Maar uw kinderen laten we, uh... misschien gaan. U heeft tien seconden om zich over te geven. Tien... Negen...'
'Me overgeven?' brieste mama. 'Aan een luitenant? Wat denken ze wel? Ik ben een internationale superster, en zij sturen een luitenant? Dat is zo'n beetje de laagste officier die er is – pantserdivisie of geen pantserdivisie!'
'Uh... kweenie, mam,' zei Michael. 'Negen Knalhappers! Één enkele is al genoeg om een halve stad in puin te leggen...'
'Dan is het maar goed dat ik geen halve stad ben,' zei mama, en terwijl ze het gaspedaal tot de bodem indrukte, rukte ze aan het stuur.
We scheurden van de weg af. Naast de weg was de grond zacht en modderig, maar onze neushoorn wist wel raad met zachte modder. Hij reed net zo snel door modder als over asfalt.
In de modder stonden struikjes, maar daar had onze neushoorn ook geen enkele moeite mee. Door struikjes of over de weg, dat maakte voor onze terreinwagen geen enkel verschil.
In de struikjes stond een tank, die we nog niet hadden opgemerkt. Dáár kon onze wagen niet zomaar overheen rijden.
Mama zei een nogal onbeleefd woord (voor haar doen, dan. Normaal zegt ze alleen 'grutjes', maar nu zei ze 'Grut met peren!') en draaide woest aan het stuur.


BEGIN / VORIGE / VOLGENDE