Huisjes, berekend op aardbevingen

BEGIN / VORIGE / VOLGENDE


'Zo gaat het de hele tijd,' zei Michael. 'Gelukkig is dit een hele stevige auto. En de gebouwen hier in de buurt zijn heel erg gammel. Huizen van golfplaat, daar rijd je dwars door heen als het moet. En het moet heel vaak.'
Precies op dat moment nam Jamal een iets te krappe bocht. Onder luid gekraak brak onze grote sterke bumper de hoek van een huisje in stukken. Wij reden ongedeerd verder, maar een huisje zonder hoek – dat blijft niet staan. In onze achteruitkijkspiegels zagen we hoe het huisje langzaam maar zeker scheef overhelde en instortte.
'Zouden er geen mensen in dat huisje zitten?' vroeg ik me bezorgd af.
'Nee, natuurlijk zitten daar geen mensen in,' antwoordde Michael. 'Ze liggen erin. Ze slapen, het is midden in de nacht.'
'Maar... Dan krijgen ze het dak op hun hoofd!'
'Ach,' zei Michael, 'dat dak, dat weegt zo goed als niks. Geen probleem. Golfplaten huisjes hebben niet alleen maar nadelen, hoor. Je moet rekenen: er zijn hier vaak aardbevingen en zo, dus die huisjes zijn min of meer gemaakt om in te storten zonder de inwoners te verwonden.'
'Hoe weet jij dat allemaal?' vroeg Kwetter.
'Ik weet het helemaal niet,' zei Michael. 'Maar ik hoop het wel heel erg.'
'Juist,' zei mama vastberaden. 'Ik ben hier de enige met een rijbewijs, dus...' Ze leunde tussen de twee voorstoelen door en nam het stuur van Jamal over.
Tenminste, dat was haar bedoeling.
Maar Jamal dacht er heel anders over. Jamal vond sturen leuk; hij had dat altijd al eens willen doen en nu hij eindelijk de kans kreeg, liet hij zich niet tegenhouden. Zelfs niet door een internationale terroristische superster.
Nu hoef ik waarschijnlijk niet uit te leggen wat er met een auto gebeurt wanneer er twee mensen vechten om het stuur.
We scheurden door de wijk als een bal in een flipperkast, stuiterend van het ene obstakel naar het andere. Als de beste chauffeur ter wereld het stuur had genomen, en geprobeerd had zoveel mogelijk schade aan te richten, had hij niet méér huisjes kunnen raken dan mama en Jamal. En ieder huisje dat we raakten, donderde krakend of kletterend omver. We lieten een breed en volkomen onvoorspelbaar spoor van vernietiging achter ons, op weg naar...
Eh...
'Waar gaan we eigenlijk heen?' vroeg ik.
'Geen idee,' zei Michael. 'Volgens mij gaan we niet echt ergens heen. We gaan ergens vandaan. Van het hoofdkwartier van het ZMB, namelijk. Jamal helpt ons ontsnappen, begrijp je wel?'
Ik schudde mijn hoofd. 'Ik weet het niet, hoor, maar als je ontsnapt probeer je toch meestal om geen sporen achter te laten? Ik bedoel: als Dogger en de Moeflon ons willen vinden, hoeven ze alleen maar de omgevallen huisjes te volgen.'
Op dat moment reden we een soort waterpomp aan gruzelementen. Een fraaie fontein klaterde achter ons op het wegdek.
'Volgens mij is wij geeneens aan het ontsnappen,' zei Kwetter zuur. 'Volgens mij vindt Jamal het gewoon leuk om in de auto te rijden.'
Dat laatste was in ieder geval waar. Joelend van de pret ramde Jamal een bushokje in puin.
'Hoe komen jullie eigenlijk aan deze wagen?' vroeg ik.


BEGIN / VORIGE / VOLGENDE