De uitverkorene

BEGIN / VORIGE / VOLGENDE


'Een BOF-praatje,' vertelde mama, 'gaat als volgt. Er is een zaal in Amerika, waar heel veel publiek in past. Normaal treden daar popsterren op, maar één keer per jaar komen er mensen die iets te vertellen hebben. Die iets weten, of iets kunnen, en die daar tien minuten lang over praten. Nou, en... Ja. Dat is eigenlijk alles.'
'En dat bent heel fijn?' vroeg Kwetter onzeker.
'Oh jazeker,' zei papa enthousiast. 'Want die BOF-praatjes zijn heel erg populair. Niet alleen zit die hele grote zaal afgeladen vol publiek, maar de praatjes worden ook gefilmd. Die filmpjes worden ontzettend veel bekeken. En dat is nog niet alles. Als je namelijk een leuk praatje houdt over, zeg maar, inbreken in de computers van de bank, dan ben jij vanaf dat moment dé expert op de wereld over dat onderwerp. Als er dan ergens een bank-computer wordt gekraakt, denken alle televisiestations: wie kunnen we hier nou eens over interviewen? Het liefst zouden ze natuurlijk de computerkraker interviewen, maar ze weten niet wie dat is dus dat gaat niet. Hee, denken de televisie-mensen dan, wacht eens even! Was er niet iemand die een BOF-praatje had over dat onderwerp? Ja hoor, die was er! Nou, dan interviewen we die toch gewoon?
Je wordt dus voortdurend gevraagd voor televisie-interviews. En dat is nóg niet alles. Want omdat jij de hele tijd op tv bent, denkt iedereen dat jij er het meeste vanaf weet van de hele wereld. Dus als de regering iets wil doen aan alle computerinbraken, wie bellen ze dan? Jou! En dan mag jij de regering zo'n beetje vertellen wat ze moeten doen. Kortom: zo'n praatje levert je niet alleen roem op, maar ook nog rijkdom en macht.'
'Mmmmja,' zei mama. Ze wiegelde een beetje met haar hoofd. 'Dat is allemaal wel waar, maar... dat is niet precies wat er zo fijn is aan een BOF-praatje. Het fijne is, dat je wordt uitverkoren door meneer Clusjes. Dat hij jou interessant vindt. En dat alle interessante, leuke, spannende, belangrijke mensen ter wereld zeggen: kom er maar bij. Je hoort bij ons.'
'Dat bedoelde ik ook, geloof ik,' zei papa. 'Je legt het een stuk beter uit dan ik, schat! Maar ja... ' Hij gaf haar een dikke vette knipoog, 'jij wordt ook voor een BOF-praatje gevraagd. Dat is niet voor niks, natuurlijk!'
'Ik snap het,'knikte Gaby. 'Het gaat om de eer.'
Papa en mama knikten. Ik deed er nog een schepje bovenop: 'Het is niet zo maar een béétje eer. Je wordt gevraagd door meneer Clusjes zelf! Door het grootste genie van de laatste vijftig jaar.'
'Dat snap ik heus wel, hoor,' snauwde Gaby. En ik vind het ook heel jammer voor mama, dat ze er niet heen kan.'
'Er niet heen kan?' lachte ik. 'Waarom zou ze er niet heen kunnen? Natúúrlijk kan ze er wel heen, suffe...'
Toen zag ik dat papa en mama ernstig knikten. Ze keken alsof Gaby echt een beetje gelijk had. Nou jááá, zeg! De hele tijd wist ik overal meer vanaf dan mijn zus, of ik wist even weinig maar ik wist het verborgen te houden, en nu op het laatste moment kreeg zij gelijk van onze ouders. Dingen snappen is geen wedstrijd, natuurlijk, maar het was wel heel ergerlijk dat mijn zusje nu toch nog leek te gaan winnen.


BEGIN / VORIGE / VOLGENDE