BEGIN / VORIGE / VOLGENDE
De volgende avond wilde mama het Engelse nieuws graag zien. En twee dagen later het Koreaanse, drie dagen later het Japanse én het Duitse, en daarna het Italiaanse, Wit-Russische, Guatemalteekse, Zuid-Mallotische enzovoort. Meestal konden we het niet verstaan, maar dat gaf niks want ze lieten altijd wel wat beelden uit het spelletje zien. Dan wisten we vanzelf waar het over ging.
Het Donderkat-spelletje was trouwens niet het enige, wat op al die journaals te zien was. Ook de oorlog in Armoestan kwam telkens weer in beeld. Tot groot verdriet van Kwetter en Gaby, want die vonden het zo zielig voor al die Armoestaanse mensen. En het wás ook zielig, natuurlijk, maar ik had er minder last van want jongens kunnen daar tegen. Ik moest alleen af en toe een beetje overgeven, als het erg akelig werd. Op sommige van die buitenlandse journaals laten ze echt de meest verschrikkelijke dingen zien, dus... ja...
Na tweeëneenhalve week kwamen we op het Amerikaanse journaal. De nieuwslezer vertelde dat er nu al 350 miljoen mensen waren, die dagelijks het spelletje speelden. Daarna waren er weer vraaggesprekjes met een politieman, een politicus, een wetenschapper en een lieve mevrouw die veel van kinderen wist. Die waren er op al die journaals. Wij konden inmiddels precies zien wie wie was, ook al konden we ze niet verstaan. We zagen het gewoon aan de manier waarop ze keken en hoe hard ze schreeuwden.
Na het Amerikaanse journaal kwam papa zuchtend uit zijn stoel en zei: 'Nou, ik zal maar weer eens een miljoentje of vijftig overmaken, hè?'
'Heel fijn, lieverd,' zei mama. 'Kom hier, dan krijg je een zoen.'
Gelukkig kondigt mama altijd op die manier aan dat ze papa gaat zoenen. Dan weet je dat jij, als kind, even de andere kant op moet kijken. Zoenende grote mensen, dat kan er behoorlijk walgelijk uitzien.
De zoen duurde veel langer dan nodig was, maar gelukkig ging na een tijdje de telefoon en toen moest mama papa loslaten.
'Met Josephine Laarmans,' zei ze, en daarna werden haar ogen zo groot als tennisballen. 'Met wie, zegt u?' vroeg ze zenuwachtig.
Toen de stem aan de andere kant antwoord gaf, werd mama's gezicht een heel klein beetje bleker. 'Ik... ik... wat een eer!' stamelde ze. 'Maar... hoe komt u aan dit telefoonnummer? Niemand heeft ooit... Ja... nee... dat zal ook wel, ja...' Nerveus draaide ze krulletjes in haar haren.
Verbijsterd kijken Gaby, Kwetter, pap en ik elkaar aan. Zo hadden we mama nog nooit meegemaakt. Wie had ze in hemelsnaam aan de lijn?
'Misschien is het de koning,' dacht Gaby.
'Welnee,' zei ik. 'Eerder de president van Amerika. Die is veel en veel belangrijker. En we waren net nog op het Amerikaanse journaal, vergeet dat even niet.'
'De koning en de president, die zijn het in ieder geval niet,' zei papa. 'Josephine vindt de koning een lachertje, en de president een irritant stuk onbenul. En ze zou er echt niet zenuwachtig van worden, als één van die twee haar belde. Ze zou maar wat blij zijn, dat ze hen eens goed de waarheid kon zeggen.'
'Oh, wat fijn, meneer!' hoorden we mama roepen. 'Ja, dat zou ik heel graag willen, als het mag.'
Papa schudde zijn hoofd. 'Zo onderdanig heb ik haar nog nooit horen doen. Ik kan het ook niet goed geloven. Ja, als Albert Einstein haar zou bellen, dan misschien... Maar die beste man is al bijna zestig jaar dood. Die belt niemand meer. Of Leonardo da Vinci, of Newton of Nikola Tesla. Die zijn ook dood. Maar verder? Wie kan het in hemelsnaam wezen?'
BEGIN / VORIGE / VOLGENDE
Geen opmerkingen:
Een reactie posten