BEGIN / VORIGE / VOLGENDE
Er ging een paar weken voorbij. Ons leven nam zijn oude sleur weer aan: huiswerk maken, zwemmen in de warme blauwe zee, en maar een half uur per dag computerspelletjes.
We speelden altijd het Donderkat-spel; we waren er alledrie helemaal verslaafd aan.
En wij waren niet de enigen, zo bleek. Op een avond zei mama: 'Schat, mag ik nog eens twintig miljoen?'
'Heb je weer een nieuw spel bedacht?' vroeg papa geamuseerd.
'Nee hoor,' zei mama. 'Maar die tien miljoen zijn al weer op. Oh, en we moeten niet vergeten vanavond weer naar het journaal te kijken.'
Dat deden we.
Het eerste stukje Journaal was niet zo vrolijk; dat ging over de burgeroorlog in Armoestan, waar mensen en kinderen elkaar op de meest verschrikkelijke manieren dood maakten.
'Waarom doen mensen dat toch?' riep papa wanhopig uit.
'Als jij nou eens niet door het journaal heen praat,' zei mama, 'dan leggen ze het ons misschien uit.'
En inderdaad. Precies op dat moment vroeg de nieuwslezeres aan een journalist, die met een microfoon in zijn hand ergens in een kapotgeschoten stad stond: 'Waarom doen die mensen dat allemaal, Jan Willem?'
Jan Willem keek naar zijn microfoon alsof het een levende kreeft was en mompelde: 'Tja... dat weet ik eigenlijk ook niet, Pieternel. Het schijnt allemaal begonnen te zijn toen President M'Urdara vergeten was om Generaal Killa uit te nodigen voor zijn verjaardagsfeestje. Daar was de generaal erg beledigd over, en toen is hij een opstand begonnen. Zeggen ze. Maar het zou er ook aan kunnen liggen dat de generaal van een andere stam is dan de president. En ze hebben ook een ander geloof, geloof ik. In ieder geval: de strijdende partijen kunnen elkaars bloed wel drínken. En ze kúnnen het niet alleen, ze...' Jan Willems gezicht werd een beetje groen en hij dook haastig uit beeld.
Een paar seconden lang hoorde je alleen het geluid van iemand die heel hard overgaf, en toen zei Pieternel: 'Dank je wel, Jan Willem. En dan gaan we nu terug naar ons eigen land. De minister-president is vanmorgen vergeten zijn stropdas aan te doen...'
'Wat afschuwelijk allemaal,' zei mama.
'Ja,' zei papa. 'Stel je voor, een minister-president zonder stropdas! Hoe kan die nou het land besturen?'
'Ik denk dat mama die burgeroorlog bedoelt, pap,' zei ik.
'Dat weet papa heus wel, hoor,' zei Gaby een beetje kattig. 'Hij maakte gewoon een grapje. Omdat we ons anders allemaal zo naar voelen, vanwege die zielige Armoestanen.'
'Oh,' zeiden mama en ik, 'was dat een grapje. Haha.'
'Nou, ik vond 'm leuk, hoor,' zei Kwetter troostend. 'Kijk maar, nu gaat ik lachen: hihihihi!'
'Ik wou dat ik die arme mensen kon hélpen,' zuchtte mama. 'Maar ja – ik zou niet weten wat ik op moest blazen. Ze hebben daar niet eens iets om op te blazen, volgens mij. Alles is al kapot.'
'Tja,' zei papa. 'Gek, eigenlijk. Ze hebben daar niks. Hoe komen ze dan aan geld om wapens te kopen?'
'Geleend van de Doggersbank,' zei ik. 'Wedden?'
'Het zou me niks verbazen,' zei papa droevig. 'Maar toen ik daar nog werkte, heb ik er nooit iets van gehoord.'
Opeens klapte mama in haar handen. 'Stil even, jongens! Nu komt het!'
BEGIN / VORIGE / VOLGENDE
Geen opmerkingen:
Een reactie posten