BEGIN / VORIGE / VOLGENDE
Mama keek hem aan met een frons en een lach tegelijk. 'Het politiebureau?' vroeg ze ongelovig.
'Jaaah,' zei de dikkerd met krakende stem. Het klonk een beetje als gekwaak; plotseling leek hij nog meer op een gigantische pad, zo veel zelfs dat ik half en half verwachtte dat hij zo dadelijk met zijn tong een vlieg zou gaan vangen.
Dat deed hij niet, maar mama keek hem aan hem alsof ze hem net een kilo strontvliegen had zien eten. 'Dat méént u niet,' zei ze.
'Jawel, jawel,' kwaakte de man. 'Het politiebureau, zeg ik u. Met zoveel mogelijk agenten erin.'
'Ik doe geen politiebureaus,' zei mama op haar meest besliste toon. 'En ik doe al helemaal geen gebouwen met mensen erin. Het is misschien ouderwets van mij, maar ik hecht aan goede manieren, en mensen opblazen is onbeleefd.'
'Maar de politie is een bende schurken,' riep een man met een baret en een eng stoppelbaardje, die links van de dikke pad zat. 'Ze hebben u beschoten met raketten! Vanuit een helikopter! Dat is toch...'
'Dat is de enige manier waarop ze tegen mij nog een kans maken,' zei mama nuffig. Dus dat vind ik heel begrijpelijk. Heel verstandig van ze. Mensen die politiewagens stelen en met bommen gooien zijn negenhonderd negenennegentig duizend negenhonderdnegenennegentig van de miljoen keer ordinaire schurken, en gevaarlijk bovendien, dus ik geef die agenten geen ongelijk. Hoe kunnen zij nou weten dat ik die ene andere ben?'
De man met het stoppelbaardje legde zijn vingertoppen tegen elkaar.
'U begrijpt de situatie niet goed,' zei hij op redelijke toon tegen mama. 'U zit hier in ons geheime hoofdkwartier. U kent hier de weg niet. Niet in ons hoofdkwartier en niet in onze wijk. Wij hebben onze mannen bij ons, die automatische geweren hebben. En granaatwerpers en meer van dat spul. En wat heeft u bij zich? Drie hulpeloze, kwetsbare kinderen, die u dierbaar zijn en waarvan u het heel erg zou vinden als hen iets overkwam... Au!'
Van waar ik zat kon je prima zien waarom Stoppelmans 'au' had geroepen: de dikke pad had hem tegen zijn schenen geschopt, wel vijf of zes keer. Zo hard, dat het me verbaasde dat zijn been nog niet in stukjes op de grond lag.
'Wat zit je me nou te schoppen, Miguel?'
'Hihi,' fluisterde Kwetter tegen Michael, 'die meneer heet net zo als jij.'
Michael kon er niet om lachen.
Intussen fluisterde de dikke pad tegen zijn kameraad: 'Je moet geen ruzie met die vrouw maken, Ernesto! Zij is wereldberoemd, man, zij is een... een ster! Een ster met internationale allure! Als zij met ons meedoet, dan worden wij óók beroemd. Dan tellen we eindelijk eens een keertje méé. Jij weet niet hoe het is, Ernesto, om op alle internationale terroristische vergaderingen achteraan te moeten zitten, en als laatste koffie te krijgen. Lauwe koffie, Ernesto, lauwe koffie! Heel vies. En heel vernederend.'
'Nee,' zei Enrnesto vinnig. 'Ik weet inderdaad niet hoe dat is. Want ik mag nooit mee. Jij gaat altijd in je eentje op die leuke buitenlandse reisjes.'
Iedereen keek gefascineerd naar dit gesprek tussen de twee aanvoerders van het roemruchte ZMB.
Iedereen, behalve ik. Want meisjes kunnen op meerdere dingen tegelijk letten. Multi-tasken, noemt mama dat, maar volgens mij heeft ze dat gewoon zelf verzonnen want het klinkt als een compleet flauwekul-woord.In ieder geval: ik zag niet alleen hoe de legertop ruziede over de internationale lauwe koffie, maar ik zag ook – als enige – wat mama intussen aan het doen was.
BEGIN / VORIGE / VOLGENDE
Geen opmerkingen:
Een reactie posten