BEGIN / VORIGE / VOLGENDE
'De pistolen van de politie,' ging hij verder, 'die laten we natuurlijk liggen. Maar die mensen hebben harstikke geinige auto's, die gaan heel hard en dat is handig.'
'Jeuh!' riep Michael, 'we pikken een politiewagen! Mag dan ook de sirene aan?'
'Ach ja, dat kunnen we wel doen,' zei papa. Hij probeerde een gezicht te trekken alsof de sirene hem eigenlijk helemaal niet interesseerde.
'Adem inhouden, jongens,' zei mama terwijl ze naar de deur stapte. 'Misschien hangt er buiten nog een beetje slaapgas.'
De deur schoof open en met dichtgeknepen neuzen liepen we naar buiten. De grond was bezaaid met glasscherven van de ontplofte bovenverdieping, en op een parkeerplaatsje vlak bij de ingang zagen we de auto van meneer Cockel. Tenminste, ik neem aan dat het zijn auto was want het was een krankzinnig dure, luxe, glimmende wagen en op het nummerbord stond C0-CK-E1. Tot ons grote genoegen zagen we dat de wagen in puin lag. Hij zag eruit alsof er vanaf de vijftigste verdieping een krankzinnig dure, luxe, glimmende bureaustoel op gegooid was.
En dat was ook zo.
Niet expres – Kwetter had wel iets anders aan haar hoofd gehad dan mikken – maar het toeval kan soms een heel mooi ding zijn.
Papa zocht een mooie politieauto uit aan de rand van de slapende menigte. Het eerste wat hij deed, toen we waren ingestapt, was de sirene aanzetten.
Dat was niet zo slim, want door de herrie werd de helft van de politiemensen weer wakker.
'Oeps,' zei papa, 'wegwezen maar.' En daar gingen we, ta-tuu ta-tuu op topsnelheid door de stad. We konden lekker doorscheuren, want iedereen ging voor ons aan de kant.
'Heerlijk,' zei papa. 'Wat ben ik hier toch dol op zeg. Rijden met sirene is het mooiste wat er is. Nooit meer last van files! Hé zeg, daar los ik me toch ineens het file-probleem op... Ze moeten niet de wegen verbreden, ze moeten gewoon iedereen een sirene geven!'
'Schat,' zei mama streng. 'Je praat pure onzin. Als iedereen een sirene heeft, dan moet iedereen voor iedereen opzij. Dat wordt gegarandeerd een zootje. De hele snelweg één groot verkeersongeluk. Een ongeluk is geen file, dus de files zijn dan inderdaad weg, in zekere zin, maar... '
Michael onderbrak haar: 'Trouwens, iedereen hier in Zuid-Mallotië hééft al een sirene. Kijk maar eens achter ons. Alleen maar auto's met sirenes!'
'Dat zijn allemaal politiewagens, sukkel,' zei ik, 'volgens mij zit de hele politiemacht van Jalsk ons op de hielen.'
'Weet ik ook wel. Ik maakte een grapje.'
'Oh. Ha. Ha. Ha,' deed ik.
'Nou, ík vond hem leuk hoor,' troostte Kwetter. 'Kijk maar, nu gaat ik lachen: hihihihi!'
Achter ons klonken knallen.
Er werd vanuit de politiewagens op ons geschoten.
'Duiken, jongens,' zei mama. We doken weg. Net op tijd, want boven ons werd de achterruit tot gruis geschoten.
Mama deed de inhoud van twee van haar potjes bij elkaar, en het resultaat gooide ze het raam uit. Dikke zwarte rookwolken rolden over het wegdek.
Ze gooide er nog een flesje achteraan.
BOEM.
Vlak achter de rookwolken zat nu een diepe krater in de weg.
'Ik hoop maar dat die agenten hun gordel aanhebben,' zei ze luchtig.
'Vast wel,' zei papa. 'De politie moet het goede voorbeeld geven, nietwaar?'
Achter ons klonk het geluid van dertig politiewagens die in een krater donderden en tegen elkaar aan botsten.
'En dat is dat,' zei mama tevreden.
'Eh... niet helemáál, ben ik bang,' zei ik.
BEGIN / VORIGE / VOLGENDE
Geen opmerkingen:
Een reactie posten