Achteraf per ongeluk

BEGIN / VORIGE / VOLGENDE


'Niet te geloven,' zei ze, 'wat een onzin jij uitkraamt! Olie kan branden ja, maar dat is iets heel anders dan ontploffen. Ruwe olie brandt nauwelijks, trouwens. Je moet moeite doen om het aan de gang te krijgen. Dat lukt je niet met één molecuultje. En zeker niet met een molecuul uit een alg.'
'Maar waar komen die gaten dan vandaan?' vroeg ik. 'En waarom is het koraal zo lijkwit?'
'Dat is dus het bijzondere,' zei mama. Er gebeuren hier een heleboel rampen tegelijk: olie, algen, wit koraal, ontploffingen... Allemaal vlak bij elkaar. Op min of meer dezelfde plaats. Dat kán gewoon geen toeval zijn. En toch kan ik die rampen niet aan mekaar knopen. Waar komen die algen vandaan? Niet uit de olie, kan ik je verzekeren. En de olie komt ook niet uit de algen. En olie, algen en koraal geven samen géén ontploffing. Hoe je ze ook mengt.'
'Nou,' zei papa, 'als het allemaal niks met elkaar te maken heeft, dan is het gewoon toeval. Lijkt mij. Dus er is geen enkele reden om, eh...'
'Aan land te gaan? Om de boel eens grondig uit te zoeken?' vroeg mama poeslief.
Papa keek zuchtend naar de grond. 'Ja,' zei hij zachtjes, 'dat bedoel ik, ja. Er is geen enkele reden voor. We kunnen onder water duiken en hier vandaan gaan. Wat kan ons dat stomme rif nou schelen?'
'Helemaal niks,' zei mama. 'Maar de kinderen moeten broodnodig weer wat beweging hebben, en je weet het: niets is zo goed voor de lijn als rennen voor je leven. Sommige mensen hebben hardlopen als hobby, een paar hebben er zelfs hun beroep van gemaakt, maar je gaat pas echt fanatiek rennen als er een gek met een bazooka achter je aan zit.'
'Of een maniak met een kettingzaag,' zei Michael huiverend.
'Mama,' zei ik streng, 'je kletst uit je nek. Voor de slanke lijn kun je beter op de fiets-naar-nergens gaan zitten. Je hebt gewoon zin om weer eens wat op te blazen. Geef het maar toe.'
Even wist mama niet wat ze moest zeggen. Of nou ja, ze wist het natuurlijk wel: het enige wat ze kon zeggen was 'je hebt gelijk'. Maar dat soort dingen zei ze niet graag.
Gelukkig voor haar begon op dat moment de Tsaar Peter vervaarlijk te schommelen.
'Wat is dat?' schrok papa.
'Het voelt,' zei ik, 'alsof er dichtbij een torpedo is ontploft. Weet je nog, Michael, die keer dat je...'
'Zullen we het niet meer over die walvis hebben?' vroeg Michael met een gepijnigd gezicht. 'Dat was per ongeluk.'
'Oh,' zei ik 'was dat per ongeluk. Daarom zei je zeker: haha, die stomme walvis zwemt hier nog geen twintig meter vandaan, wedden dat ik hem in één keer kan raken?
'Ja, nee, van tevoren was het wel mijn bedoeling om hem te raken, maar achteraf had ik er enorme spijt van. Dus het was zeg maar achteraf per ongeluk.'
'Dat kunt best hoor,' zei Kwetter behulpzaam. 'Dat hebt ik ook heel vaak. Ik hebt zelfs helemaal nooit van tevoren per ongeluk. Altijd achteraf.'
'Ja,' snauwde ik, 'maar dat komt omdat jij...'
'Lieve schatten,' onderbrak mama, 'Hoe boeiend ik jullie gesprek ook vind – en vergis je niet, dat idee van achteraf-per-ongeluk interesseert me enorm – dit is misschien niet het meest geschikte moment. Aangezien we getorpedeerd worden en zo. Wordt het niet eens tijd om terug te schieten?'


BEGIN / VORIGE / VOLGENDE