Mblmbl, zei ik

BEGIN / VORIGE / VOLGENDE


'Hee Michael,' zei ik, 'heb je niet gehoord wat Kwetter daarnet zei?'
'Nee,' antwoordde mijn broer, 'en het interesseert me ook niet zo veel, tenzij het gaat over de ontploffingen waar onze boot van schudt.'
'Nou maar ze zei dus dat zmmmblf,' zei ik. Ik had nog wel meer willen zeggen, maar mama hield haar hand voor mijn mond.
'Wat,' vroeg ze aan Michael, 'is er zo raar?'
'Volgens mij beweert ΔΩ toiletten dat we niet één keer geraakt zijn.'
'Nou,' zei papa, 'dat klopt dus niet. Aan dat mooie schermpje van jullie hebben we dus niks. En dat is ook eigenlijk wel logisch. Ik bedoel, een schermpje dat ΔΩ toiletten heet, dat kun je toch niet serieus nemen? We lagen de hele tijd te schudden als een sambabal!'
'Mblmbl!' zei ik, en ik zwaaide met mijn armen.
'Wil je iets zeggen, schat?' vroeg mama.
Ik knikte van ja.
'Gaat het over Kwetters trouwplannen?'
Ik schudde nee.
'Gaat het over de torpedo's waarmee we worden aangevallen?'
Ik knikte.
'Dan is het goed,'zei mama, en ze haalde haar hand van mijn mond.
Ik haalde eens lekker diep adem en zei: 'Dat onze boot zo schudde wil nog niet zeggen dat we geraakt zijn. Het kan ook betekenen dat er iets vlak naast ons geraakt is. Weet je nog, Michael, toen met die walvis?'
'Ja,' zei Michael zuur. 'Dat weet ik nog, ja. Natuurlijk weet ik dat nog. Voornamelijk omdat jij me er drie keer per dag aan herinnert. Eh, ik bedoel natuurlijk,' verbeterde hij zichzelf haastig, 'omdat ik er zo veel spijt van heb.'
'Die walvis zwom op twintig meter afstand, zei ik, 'en de boot lag te schudden of de wereld verging. Misschien is het nu wel hetzelfde. Misschien is er alleen maar iets geraakt wat bij ons in de buurt was.'
'Wat dan?' vroeg papa zich af. 'Er zijn hier geen walvissen, voor zover ik weet.'
'Nee,' zei Kwetter treurig. 'Walvissen komt nooit meer bij ons in de buurt, tegenwoordig.'
'Gelijk hebben ze.' Ik zei het heel zachtjes, maar Michael hoorde het toch en hij schopte heel geniepig tegen mijn been.
'Lieve schatten,' zei mama. Ze sloot even haar ogen. Het was heel vermoeiend om te praten met mensen die zo veel minder slim waren dan zijzelf. Ze was dat wel gewend, natuurlijk, maar het leek warempel wel of wij vandaag nog dommer waren dan normaal. 'We waren op weg naar een koraalrif, weten jullie nog? Hoe ver zijn we daar vandaan, inmiddels?'
'Oh, ik heb ons stilgelegd op een metertje of twintig, der... tig... oh,' zei papa. 'Juist ja. Het zou natuurlijk kunnen dat iemand het koraalrif aan het opblazen is. Dat wij daarom zo schudden.'
'Dat zou dan meteen verklaren waarom er gaten in het rif zitten,' zei Michael.
'Maar waarom zou iemand in 's hemelsnaam het koraalrif opblazen?' vroeg ik. 'Weet jij dat, pap? Jij bent hier toch de expert in schurkenstreken, want jij hebt bij de bank gewerkt.'
'Ja,' zei papa, 'en in mijn tijd bij de Doggersbank heb ik elke afschuwelijke manier om winst te maken wel voorbij zien komen. Maar koraalriffen opblazen - nee, dat deed niemand van onze klanten. Daar is geen droog brood mee te verdienen, waarschijnlijk.'
'Maar waarom...' begon Kwetter.
Papa drukte vastberaden op een paar knopjes en haalde wat hendeltjes over. 'We gaan kijken,' zei hij. Langzaam steeg de Tsaar Peter naar de oppervlakte.


BEGIN / VORIGE / VOLGENDE