Het Bosbouw Totaal Pakket

BEGIN / VORIGE / VOLGENDE

We gingen terug naar de bergen. Mama bleef in haar nieuwe laboratorium, maar verder ging iedereen mee: mijn vader, mijn zus, Kwetter en alle andere Begoenezen. Vanaf een veilige afstand bekeken wij, door de resten van de verrekijker, de houthakkers.
Kwetter had de verrekijker meegenomen, want zij kan liaanzwieren met één hand en wij niet, en omdat zij hem had mocht ik als eerste kijken.
'Wat zie je?' vroeg papa.
'Niks,' zei ik. Dat was niet helemaal waar, want ik zag allerlei wazige vlekken waar ik schele hoofdpijn van kreeg. Maar ik zag niks herkenbaars.
'Niks?' vroeg papa verbaasd. 'Hoe kan dat nou? Dat is een hartstikke dure kijker, en dure dingen zijn goed. Dat weet iedereen. Zit er misschien een dop op de lens of zo?'
'Nee, natuurlijk niet,' zei ik. 'Daar let ik heus wel op. Ik ben niet dom, hoor. Dat ding doet het gewoon niet. Hij zal wel stuk zijn zo.'
Mijn zusje slaakte een lange, vermoeide zucht.
'Wat nou?' vroeg ik gepikeerd.
'Denk je nou echt dat die verrekijker stuk is?' zei ze nep-verbaasd. 'Hoe zou dat nou toch kunnen komen? Papa heeft nog wel zó zijn best gedaan om de lenzen eruit te slopen!'
'Euh...' zei mijn vader, 'jaja, hoho, alleen de rechterlens. Als je met links kijkt, zou-die het nog moeten doen.'
Ik kneep mijn rechteroog dicht en keek met links. De wazige vlekken werden onmiddellijk helderder en bepaald minder vlekkerig.
'Wat zie je?' vroeg mijn vader weer. Hij klonk nogal ongeduldig; volgens mij vond hij stiekem dat de verrekijker van hem was. Omdat hij de oudste was of zo. Of omdat hij als enige wist hoe duur het ding was. Zoiets schept een band, tussen een man en zijn verrekijker. 'Wat zie je nou?' Hij zeurde warempel als een peuter. Bij wijze van spreken dan: goed zeuren is een kunst en mijn vader probeerde het aardig, maar hij bracht er natuurlijk niks van terecht, Mijn nichtje van drie kan het beter. Veel beter.
'Ik zie werkmannen,' zei ik.
'Houthakkers,' verbeterde mijn vader.
'Nee, stratenmakers. En een asfalt-machine.'
'Een wat?'
'Een asfalt-machine,' herhaalde ik. 'Ze zijn serieus een asfaltweg aan het aanleggen. Vierbaans.'
'Vierbaans?' Mijn vader hapte naar adem. 'Dat kost nogal wat.' Hij maakte in zijn hoofd een paar berekeningen. 'Lieve hemel,' mompelde hij, 'ze hebben het Bosbouw Totaal Pakket.'
Nu was het mijn beurt om te zeggen: 'Het wat?'
'Het Bosbouw Totaal Pakket,' zei mijn vader afwezig. 'Uw Definitieve Oplossing Voor De Totale Bosbouw. Dat is de grootste lening, die houthakkers kunnen krijgen. Bij de Doggersbank. Een belachelijke bak met geld. Om die terug te betalen moet je iedere cent winst uit een bosgebied weten te persen. Je verkoopt niet alleen de bomen, je verkoopt ook de beesten. Je voert ze niet aan je houthakkers, nee, je blikt ze in en verkoopt hun vlees als lekkernij. Hun velletjes verkoop je als bont en hun botjes verkoop je aan de lijmfabriek. Zelfs de bosgrond doe je in plastic zakken en je verkoopt 'm als vruchtbare tuinaarde. Uiteindelijk blijft er niets anders over dan kale rotsgrond. Daarop bouw je dan hotels en winkels en zwembaden en gokpaleizen.'
'En daar moeten de Boegoenezen dan werken als bediende, voor heel weinig geld en twaalf uur per dag,' maakte mijn zus het verhaal af. Ze wist onderhand wel hoe de schurkachtige vrienden van meneer Dogger te werk gingen.
Dacht ze.
Maar mijn vader schudde droevig zijn hoofd.
'Wat jij nu denkt,' zuchtte hij, 'dat dacht ik ook, toen ik nog bij de Doggersbank werkte. Arme bosmensjes, dacht ik dan. In plaats van vrolijk en vrij door de bomen te zwieren, moeten ze straks een raar pak aan. En dan drankjes rondbrengen aan dikke toeristen. En zo gaat het ook, bij andere banken. Maar als meneer Dogger zich ermee bemoeit...'
'Hou maar op, papa,' zei ik bleekjes. De verrekijker trilde in mijn hand. 'Ik ben bang dat ik al weet wat je gaat zeggen. Raad eens wat ik zie?'



BEGIN / VORIGE / VOLGENDE