Ik weet honderden manieren

BEGIN / VORIGE / VOLGENDE


'Hoho,' zei ik, 'ik zei dat ik geen lucifers had. Dat wil nog niet zeggen dat ik geen vuur kan maken! Ik kan wel merken, lieve mama, dat jij niet genoeg jongensboeken hebt gelezen in je leven. Anders had je wel geweten dat er honderden manieren zijn om vuur te maken.'
'Zoals bijvoorbeeld?' vroeg Gaby. Gaby moet altijd zeuren namelijk.
'Nou, met vuursteentjes bijvoorbeeld.'
'Dat is één manier,' zei mijn zusje. 'Geen honderden.'
'Wij hebt niet steentjes in Boegoe-Boegoe,' vulde Kwetter aan. 'Steentjes is in de grond, onder de blubber, en in de blubber is alligators. Kunt wij niet bij.'
Zo kon-ie wel weer. 'Jahaa,' zei ik, 'dat snap ik wel, maar dit was maar een voorbeeld. Er zijn nog honderden andere manieren.'
'Zoals?' zeurde Gaby verder.
'Eh, eh, eh... Stokjes tegen elkaar wrijven! Zoals de indianen.'
'Die hebt wij! Wij hebt stokjes! Want wij is in bos.'
'Haha,' lachte Gaby. 'dan ben je uren bezig. Veel succes, Hiawatha!'
'Het was maar een voorbeeld, hoor,' snauwde ik. 'Er zijn honderden andere...'
'Zoals?'
Pffff. Als er nog iemand behoefte heeft aan een zusje: ik heb er eentje over. Je kan d'r gratis meenemen.
'Met... eh...' Ik wist zeker dat ik nog honderden manieren wist. Maar welke? 'Eh... Met een vergrootglas! Een vergrootglas en de zon!'
'Zon hebt wij,' knikte Kwetter blij. 'Zon hebt wij genoeg! Maar vergrootglas weet ik niet.'
'Hebben jullie niet, hoor,' zei mijn zusje. 'Want jullie hebben geen dieven of moordenaars, dus ook geen detectives. Dus ook geen vergrootglazen.'
Kwetter leek niet erg overtuigd. 'Wat ís dan een vergrootglas?'
Mijn moeder probeerde het uit te leggen, maar al snel kwam er weer een brekingscoëfficient bij kijken dus ik zei maar snel: 'Een glazen ding om door te kijken, en dan lijkt alles groter.'
'Een vergrootglas is een verrekijker?' vroeg Kwetter fronsend.
'Eh... nee,' zei ik. 'Dat is niet precies hetzelfde. Maar eh...'
Mijn vader barstte in lachen uit. 'Die Kwetter,' riep hij. 'Ze weet niet alles, maar ze is slimmer dan wij allemaal. Natúúrlijk kun je ook vuur maken met een verrekijker.'
'Tja,' zei mijn moeder. 'Dat jullie daar zelf niet aan denken... Dom dom!'
'Zelf kwam je anders ook niet op het idee,' snoof papa.
'Omdat ik met iets anders bezig was,'zei mama. 'Met vuur alleen zijn we er nog niet, namelijk. Want waar heb ik dat vuur voor nodig?'
'Om stofjes uit elkaar te breken,' wist ik. 'Zodat je ze op een nieuwe manier weer in elkaar kunt zetten.'
'En wat heb ik nog meer nodig om stofjes uit elkaar te kunnen halen?'
'Eh... stofjes?' leek mij logisch.
'Precies. Stofjes. Nou, die zijn hier in Boegoe-Boegoe niet makkelijk te krijgen. Ik kan niet naar de winkel lopen en vragen om vijf liter salpeterzuur. Dat kan in bij ons in Nederland al nauwelijks.'
'Maar mam,' zei Gaby, 'jij kunt bommen maken van alles. Ik heb jou bommen zien maken van drop en appelsap!'
'Nou,' zei ik, 'dan heb je niet goed opgelet. Want ze had toen een laboratorium, met goede apparaten én heel veel stofjes. Salpeterzuur en kaliumzout en druivensuiker...'
'Dat druivensuiker kwam uit de appelsap,' zei mama goedkeurend. 'Maar verder heb je helemaal gelijk. Zonder al die spullen is het een hopeloze zaak.'
'Toch is het onze enige hoop,' zei mijn vader. 'Als jij geen bommen weet te fabriceren, dan kan Hakmaranman zijn gang gaan. Bos omgehakt, boomkonijntjes opgepeuzeld, Boegoenezen overhoop geknald... en wij vallen in de handen van Dogger en zijn vrienden. We hebben geen keus. we moeten het proberen.'



BEGIN / VORIGE / VOLGENDE