Bewusteloos wandelen?

BEGIN / VORIGE / VOLGENDE


Het was tóch kapitein Leeghwater, die op het orgel speelde. Hij zat in zijn kamer, met hangende schouders en dodelijk vermoeide ogen. Hij staarde naar de muur alsof hij er dwars doorheen keek. Naar een andere wereld. Zijn vingers gleden gedachteloos over de toetsen en zijn voeten zochten als vanzelf de pedalen.
'Mee komen jij,' beval mama. 'Nu meteen.'
Hij draaide zijn hoofd naar ons toe.
'Is het niet wonderlijk?' mompelde hij dromerig. 'Jarenlang heb ik dit orgel gehaat. Nooit heb ik er een noot op leren spelen. Ik kan ook helemaal geen noten lezen. Nooit gekund, terwijl ik het zó hard geprobeerd heb. Geoefend tot mijn vingers er blauw van zagen en de notenbalken dansten voor mijn ogen. En nu, nu ik voor altijd afscheid moet nemen van mijn orgel, nu ik het niet eens meer probeer, nu komt er vanzelf een deuntje uit mijn vingers...'
'Deuntje?' wilde ik roepen. 'Noemt u dat ontzagwekkende muziekstuk een deuntje?'
Maar mama was me te snel af. 'Bazel niet over deuntjes!' snauwde ze. 'We moeten hier weg! De boel gaat ontploffen!'
Opeens leek de kapitein wakker te worden. Hij stopte met spelen, schudde zijn hoofd en zei: 'Ontploffen? Mijn schip?'
'Reken maar,' zei mama. 'Het gaat ontploffen zoals er nog nooit een schip ontploft is. Dus wij moeten hier weg.'
'Gaat u maar,' zei Leeghwater. 'Ik blijf hier. De kapitein gaat met het schip ten onder; zo hoort dat. Dat is de enige manier.'
'Dit soort flauwekul, daar hebben we dus geen tijd voor,' zei mama en ze sloeg de kapitein buiten westen.
Tenminste, dat was de bedoeling.
Maar mijn moeder is niet bepaald een boks-expert. Ik heb haar nooit gewichten zien heffen, of een zandzak zien stompen. Opdrukken? Vergeet het maar!
Het sportiefste wat mijn moeder is haar leven gedaan heeft, is een wandelingetje maken. Bij mooi weer.
Daar heb je dus niks aan. Tenminste, je kunt zo'n kapitein moeilijk buiten westen wandelen. Iemand knock-out wandelen, dat bestaat niet. Dus mama deed wat ze in films wel eens gezien had, ze sloeg zo hard als ze kon met haar vuist tegen de zijkant van Leeghwaters hoofd.
Dat had op de kapitein geen enkele uitwerking. Hij wreef niet eens even over de plek waar ze hem geraakt had. Zijn enige reactie - en die kwam onmiddellijk, zonder nadenken - was dat hij mijn moeder een blauw oog sloeg. Zo hard dat ze twee meter achteruit struikelde.
'Wij moet vertrekken,' besliste Kwetter. 'Als die kapitein zo graag wilt ontploffen, nou, laat hem dan maar. Wat kunt ons dat schelen?'
'Er is nog nooit een mens gestorven door mijn bommen,' zei mama grimmig, 'en er zál ook niemand door sterven.' Ze rende op Leeghwater af en haalde uit alle macht uit.
Drie seconden later lag ze aan de andere klant van de kamer, met een pracht van een blauwe plek op haar wang.
Hmmm. Met boksen ging dit niet lukken, dat was nu wel duidelijk.


BEGIN / VORIGE / VOLGENDE