Zieke boerderijdieren

BEGIN / VORIGE / VOLGENDE


'En,' vroeg ik voorzichtig, 'wat doen we als mijn moeder, uh, dat zendertje niet op tijd kan vinden? Of zo?'
'Dan ontploffen we,' antwoordde Leeghwater.
'Oh. Eh... dan is er iets wat ik u moet vertellen. Ik ben niet helemaal eerlijk tegen u geweest. Er is helemaal geen zendertje. Dat was maar een smoesje om u naar buiten te krijgen.'
'Heeft niet gewerkt,' zei Leeghwater.
'Wij moet hier weg! Anders ontploft wij!'
'Jij snapt het nog niet hè, dametje? Ik vind het niet erg om te ontploffen. Een kapitein die zijn schip niet kan redden, verdient niet beter. Daarom is de regel: De kapitein gaat altijd met het schip ten onder. Maar vandaag is er een uitzondering.'
Heel even durfde ik te hopen dat de kapitein iets verstandigs zou gaan zeggen. Maar nee hoor.
'Want vandaag,' ging hij verder, 'is de regel: de kapitein plus twee vervelende brutale slecht opgevoede terroristenkinderen gaan met het schip ten onder.'
'Stomme rot-kapitein!' riep Kwetter, en uit woede gaf ze zijn orgel een schop. Ze raakte het ding op precies de goede manier. Eigenlijk op precies de verkeerde manier, op de manier waarop je een orgel helemaal niet hóórt te raken, de manier die elke oprechte liefhebber van orgels pijn doet in de ziel. Wat ze precies deed weet ik niet, maar het instrument maakte en geluid dat het midden hield tussen een schetterende olifant, een krolse kat en een dodelijk gewonde koe.
Nu was de kapitein geen oprechte liefhebber van orgels.
Hij was vooral geen liefhebber van dit orgel. Hij haatte het, dat had hij ons zelf verteld. En de geluiden die hij zelf uit het apparaat wist te krijgen bij zijn pogingen om 'Boer daar ligt een kip in 't water' te spelen, deden ook nogal aan zieke boerderijdieren denken (onder andere aan verdrinkende kippen. Dat dan weer wel).
Maar nu, nu hij op het punt stond het orgel voor altijd te verliezen (en zichzelf erbij), nu was er iets veranderd. Misschien kwam het ook doordat hij, voor het eerst in zijn leven, een mooie melodie uit zijn orgel had weten te krijgen. In ieder geval: hij werd woedend toen Kwetter het ding een trap gaf. Met een schorre kreet sprong hij haar in de nek.
Tenminste, dat was de bedoeling. Maar hij maakte geen enkele kans tegen de razendsnelle lenigheid van onze Boegoenese vriendin. Ze danste opzij, en het duurde niet lang of hij zat schreeuwend en schuimbekkend achter haar aan, terwijl zij ontspannen door de kamer huppelde.
Ze gleed onder zijn bureau door, stuiterde bring-brang-broing over de toetsen van het orgel (waardoor de kapitein nog kwader werd), rende omhoog tegen de muur om met een salto weer neer te komen, schopte een paar opgezette hamsters naar Leeghwaters hoofd en klom in de lamp.
'Hierrr!' brulde hij met veel spuugspetters van machteloze woede. Zijn hoofd was knalrood en een ader klopte vervaarlijk in zijn hals.
'Hierr zeg ik! Ik ruk je in stukjes en die voor ik aan de haaien!'
'Integendeel, kapitein,' zei ik poeslief. 'Degene die hier aan de haaien gevoerd wordt, dat bent u!'
Het duurde eventjes voordat hij zag waar ik stond. Bij het bureau, met zijn vinger op de knop.
En hij stond op het luik.
'Bij wijze van spreken dan, want er zijn hier geen haaien. Heb ik laatst iemand horen zeggen,' glimlachte ik, en ik drukte op de knop.


BEGIN / VORIGE / VOLGENDE