Een leuk weetje over boomkonijntjes

BEGIN / VORIGE / VOLGENDE


De schurk had zich bevrijd van zijn alligatorhuid en zwaaide woest met zijn kettingzaag. Snerpend zwiepte het onding vlak achter mijn zusje langs. Voor een volwassen kerel was Hakmaranman niet erg groot, maar zijn benen waren toch langer dan die van Gaby en bij iedere stap liep hij een klein beetje op haar in. Als zij niet door een wonder gered werd, zou hij haar binnen tien seconden in tweeën hakken.
En wonderen, zoals je weet, bestaan niet.
Tijd voor plan B: ik was degene die haar moest redden, En wel binnen tien, of nee, intussen nog maar zeven seconden.
Wanhopig tastte ik om mij heen. Was hier niet een kokosnoot of zo, die ik naar Hakmaranman zijn kop kon gooien?
Nee natuurlijk: alle kokosnoten uit de wijde omtrek waren ingelijfd in mama's laboratorium. Gelukkig kreeg mijn rechterhand iets te pakken dat niet al te vast zat aan de boom, niet te zwaar was en een gooibaar formaat had.
Ik kon niet zien wat het was, daar was het te donker voor. Het kon me trouwens ook niet bijster veel schelen: het leven van mijn zusje stond op het spel!
Pas toen het ding hartverscheurend begon te piepen, besefte ik dat ik een boomkonijntje had gegooid. Spartelend van paniek vloog het beestje door de lucht. In de richting van de man met de kettingzaag.
Tja. Hum. Oei.
Gelukkig kwam het arme dier niet op de zaag terecht, maar op Hakmaranmans gezicht. Daar klemde het zich piepend vast.
Tijd voor een leuk weetje over boomkonijntjes. Het belangrijkste verschil tussen een boom- en een gewoon konijn zit 'm in de klauwtjes. Een gewoon konijn gebruikt zijn poten voornamelijk om mee te rennen en te springen. Maar boomkonijntjes wonen in bomen, en zij zijn de hele dag vooral bezig met: niet naar beneden vallen.
Dus hun klauwtjes zijn heel erg geschikt om zich vast te klemmen. Aan een boomtak bijvoorbeeld. Of aan het hoofd van meneer Hakmaranman.
Dus ja.
Daar zat het beestje, en Hakmaranman kreeg het er niet meer vanaf met zijn ene hand. Hij zou het er natuurlijk af kunnen zagen, maar dan kwam de zaag wel heel erg dicht bij zijn gezicht. dat durfde hij kennelijk niet aan. Schreeuwend en tierend stond hij te wachten tot iemand hem kwam helpen.
Gaby kon moeiteloos ontsnappen.
'Hierheen,' riep ik, en even later zat ze naast mij op de tak.
Tot zover het goede nieuws.
En dan nu: het slechte nieuws.
De houthakkers waren al lang wakker, door het geroep van Hakmaranman en door het ge-njeng-njeng-njeng van zijn zaag-arm.
Degenen die nog konden lopen, waren inmiddels naar buiten gekomen. Het duurde even voordat ze zagen wat er aan de hand was, want het was te donker om te kijken. En Hakmaranman kon het ook niet uitleggen want zijn gezicht zat vol boomkonijn.
Helaas was er een klein, kreupel houthakkertje dat nog net zag hoe mijn zusje van de asfaltweg af sprong en in de richting van de bomen rende.
Hij waarschuwde prompt zijn makkers, en die zetten met zijn allen de achtervolging in.



BEGIN / VORIGE / VOLGENDE