Woest, meneer, woest!

BEGIN / VORIGE / VOLGENDE

Er was geschreeuw, en gejank van kettingzagen. In alle herrie was er één woord dat telkens terugkwam: krokodil.
Waaraan je kunt zien dat de houthakkers er geen verstand van hadden, want het waren alligators.
De deur knalde open en de twee lijfwachten sprongen naar binnen. Haastig smeten ze de deur achter zich dicht en deden hem op slot. Hun gezichten waren grauw en bezweet.
'Wat is er aan de hand?' Hakmaranman's stem klonk rustig, maar niet geruststellend. Ik bedoel: een tikkende tijdbom is ook rustig. En daar ga je ook niet op je gemak tegenaan hangen om eens lekker bij te kletsen.
De houthakkers keken onzeker naar hun baas. 'Er is een krokodil in het kamp, m'neer.'
'Alligator,' mompelde Gaby op de grond, maar niemand lette op haar.
'Geeneens geen grote krokodil - maar woest, m'neer, woest! En wij maar schieten! En maar hakken! Maar we krijgen hem niet te pakken.'
Op dat moment klonk er een luide bonk tegen de ijzeren deur van de container. Alsof er een beest uit alle macht tegenaan gesprongen was. Daarna kwam er nog een bonk, en nog een. De woede van het beest galmde oorverdovend door de ijzeren kamer.
De twee houthakker krompen ineen en verstopten zich achter het bankstel.
'Hah,' deed Hakmaranman laatdunkend, 'zijn jullie nou kerels? Ik zal jullie eens wat laten zien!' Met die woorden beende hij naar de deur. Hij zette zijn zaag aan, plantte zijn poten schrap op het tapijt en trok de deur open.
De alligator, die net aan een nieuwe bonk begonnen was, vlóóg naar binnen. Tussen de benen van Hakmaranman door.
Meneer Smek sprong met een gil op de tafel. Ik balde mijn vuisten en ging tussen mijn zusje en het monster in staan. Niet dat ik het van een kwaaie alligator kan winnen, natuurlijk, maar wat moest ik anders. Gaby lag gewond op de grond, die kon zich niet redden. En als ik dit alles overleefde en terugkwam bij mama, wat moest ik dan zeggen? Dat ik haar gewoon had laten liggen?
Dat dus niet.
Dan knokte ik net zo lief met een alligator.
Maar dat was niet nodig. De alligator kwam niet eens onze kant op. Het beest richtte al zijn aandacht op meneer Hakmaranman. Het probeerde dicht bij hem te komen, zonder meteen in stukjes gezaagd te worden.
Dat lukte wonderwel. De alligator was razendsnel en kon springen en duikelen zoals ik nooit een alligator heb zien duikelen. Op een gegeven moment maakte hij zelfs een salto.
Meneer Hakmaranman was lang zo snel niet. Maar ja, hij had een kettingzaag en dat is ook wat waard. Met grote woedende halen zwaaide zijn zaag in de richting van het dier. Daarbij raakte hij van alles: tafeltjes, het luxe bankstel, zijn eigen doos met grote dikke sigaren, en bijna meneer Smek. Stukken leer, splinters hout en friemeltjes tabak vlogen door de container. Maar de alligator bleef ongedeerd. Die was telkens nét weggesprongen als de zaag ergens neerkwam.
Het was trouwens een heel klein alligatortje, zag ik nu.
En het gekke is: hij kwam een paar keer vlak bij meneer Hakmaranman – en toch beet hij die schurk niet.
Waarom niet?
Wat kwam dat beest hier doen, als hij niet kwam bijten?
Kwam hij alleen maar hier alleen maar om meneer Hakmaranman te jennen? Het leek er allemachtig veel op, zo onderhand, en het lukte ook heel aardig. Hakmaranman werd steeds roder en zweteriger, steeds wilder en wilder maaide hij in het rond met zijn zaag. Zijn ogen waren groot en woest en hij gromde als een beest.
Dat kon onmogelijk goed aflopen.


BEGIN / VORIGE / VOLGENDE