De allerslechtste plek

BEGIN / VORIGE / VOLGENDE


Dat merkten we toen Kwetter ons meenam naar de Krokocrêche.
'Ik weet heus wel waar de alligators hun eieren legt, hoor,' had ze verteld. 'Dat weet wij allang, Boegoenezen is heus niet gek. Alle peuters en kleuters van Boegoe-Boegoe krijgt de hele dag te horen: past jij maar op, gaat niet daar-en-daar heen, daar is allergemeenste alligators. Heel veel. Ik gaat jullie laten zien. Maar jullie moet niet eieren gaan pakken, hoor. Dan wordt jullie vreselijk gehapt. Helemaal in stukjes. Waarom moet jullie roze-knieën-man pleziertje doen? Mama kan zelf prachtige boemen maken. Heeft knieënman helemaal niet nodig.'
Dat wisten wij nog niet zo zeker.
Wij hadden onze moeder zien twijfelen, en dat hadden we nooit eerder gezien. Het was een beetje... eng. Mama was altijd degene die alles in orde maakte, zonder aarzelen of haperen. De gedachte dat er dingen waren die ze niet kon - of zelfs maar: dingen die ze misschien niet kon – joeg ons behoorlijk de schrik aan. Nu stond er niets of niemand meer tussen ons en de meedogenloze wereld in. Nooit meer zouden we ons helemaal veilig kunnen voelen. De rest van ons leven zou een keiharde strijd zijn om te overleven.
Eieren onder een alligator uit stelen? Dat was nog meer het begin! Een onnozele vingeroefening. Precies wat je kon verwachten als je een twijfelende moeder had, die sommige dingen – misschien – niet kon.
Zo voelde dat.
Dus wij zeiden: 'ja hoor, dat kan er ook nog wel bij,' toen Kwetter ons liet zien waar de krokocrêche te vinden was.
Want wáár denk je dat die stomme alligators hun eieren hadden gelegd?
Nou? Wat zou de allerslechtste plek zijn?
Ja hoor: precies naast Smiksmek's Mobiele Mjamburger-Maak Machine.
Okee, eerlijk is eerlijk, dat was niet helemaal de schuld van de alligators. De eieren lagen er het eerst, tenslotte, en die stomme beesten konden ook niet weten dat er een bende schurken dwars door de bergen zou komen geknald. Laat staan dat ze konden weten waar die schurken hun kamp op zouden zetten.
'Okee,' zei ik. 'Dat verklaart in ieder geval waarom die houthakkers zo enorm veel ruzie hadden met de alligators.'
We zaten ernaar te kijken vanuit een boomtop, door de verrekijker. Het was vroeg in de avond. De houthakkers zaten mismoedig rond een paar kampvuurtjes hun eten te koken. Ze rrosterden mjamburgers, die recht uit Smiksmek's machine kwamen.
In de oorlog tussen de allkigators en de houthakkers was het voorlopig gelijk spel, zo te zien. Er lag een enorme stapel alligators klaar om verburgerd te worden; daar stond tegenover dat bijna alle houthakkers gewond waren. Sommigen misten een oor of een pink, maar de meesten misten één of meer armen of benen.
Er was nog niet één boom omgehakt.
'Ze houden mekaar lekker bezig,' zei ik. 'Da's mooi, want ik heb aan allebei een hekel. Maar het is ook jammer, want ze hebben elkaar nog niet uitgeroeid. Dat zou het voor ons heel wat gemakkelijker maken.'
'Hebt jij al een plan?' vroeg Kwetter nieuwsgieirg. 'Jij is de oudste van ons drieën, en de verstandigste...' (mijn zusje keek of ze moest kotsen) '...en ik hebt echt geen idee hoe wij het moet aanpakken.'
Hm. Dat was jammer, want mijn beste plan was eigenlijk: Kwetter de boel op laten lossen. Zij was supersterk en razendsnel, dus ik dacht: dat lukt haar wel.
Maar daar dacht ze zelf dus anders over.
Dat was helaas jammer.
Nog jammerder was dat ze mij zó vol vetrouwen aankeek, dat ik mij niet kon inhouden. Ik had moeten zeggen: nee, ik heb ook geen idee, laten we teruggaan naar mama. Maar in plaats daarvan hoorde ik mezelf zeggen: 'Natuurlijk heb ik een plan. Luister goed...'


BEGIN / VORIGE / VOLGENDE