De vrouw van tien miljoen

BEGIN / VORIGE / VOLGENDE


'Jazeker,' zei mijn moeder. 'Ik.'
'Maar dan zit ik tegenover de vrouw van tien miljoen!'
'Pardon?' vroeg mama koeltjes.
'Weet u dat niet? U bent de vrouw van tien miljoen! Vanwege de beloning, begrijpt u. De beloning voor degene die u gevangen neemt en inlevert bij de Doggersbank.' Hij keek nog eens goed naar mijn moeder. 'Ja zeg, nou zie ik het. U bent de vrouw van de posters. Ik had u niet herkend, want op de posters bent u iets minder, hoe zal ik het zeggen, luchtig gekleed. Maar nu zie ik het. Nu zie ik het zeker. Ja-ha, tien miljoen zeg.... wat een bedrag! Daar zou je een hele expeditie voor kunnen uitrusten, genoeg om Boegoe-Boegoe volkomen te pletter te onderzoeken...' Hij keek even dromerig. Alsof hij niets fijners kon bedenken dan tien miljoen in de wacht slepen en daarmee het hele oerwoud binnenstebuiten keren.
'Te pletter onderzoeken?' vroeg mijn moeder liefjes. 'Dat lijkt me niet zo'n goed idee. Als het bos verpletterd is, waar moeten die prachtige alligators dan wonen?'
'Jaja,' haastte de man zich te zeggen, 'Ik bedoel natuurlijk bij wijze van spreken dan, he. Aan de andere kant: het bos gaat toch kapot, dus...'
'Het bos gaat helemaal niet kapot,' bitste mama. 'Ik ga hoogstpersoonlijk de wagens en de weg van die akelige Hakmaranman de lucht in knallen.'
Van haar twijfels was niets meer te bespeuren. Misschien kwam het doordat de man haar had herinnerd aan dde roemruchte daden van de Donderkat. Misschien was ze kwaad op die laffe kerel, die zich al bij de vernietiging van het woud had neergelegd. In ieder geval: haar ogen schoten vuur, en het had me niets verbaasd als er stoom uit haar neusgaten was gekomen. Ze keek zoals een draak zou kijken, vlak voordat hij een ridder roostert in zijn harnas.
De dikke kanoman begon te bibberen.
'Ja mevrouw de Donderkat, natuurlijk, u gaat het bos redden met uw beroemde bommen, dom van mij dat ik daar niet aan gedacht had. Haha. Domme ik. Eh, die bommen... zijn die hier in de buurt? Kunnen ze, zeg maar, elk moment afgaan?'
'Mijn bommen?' Mama lachte schel en hard. 'De bommen, die heb ik nog niet. Maar ik heb... Dit!' Met een dramtisch gebaar hield ze haar stapeltje halve kokosnoten omhoog.
'Een stapeltje halve kokosnoten?' De kanoman giechelde slapjes.
'Een laboratorium!' brieste mijn moeder.
'Jaja, natuurlijk, een laboratorium, Haha. Domme ik. Kom, ik moest maar weer eens verder. Mijn onderzoek wacht.' Hij maakte aanstalten om terug naar zijn kano te klauteren.
'Niks ervan!' De stem van mijn moeder klonk scherp als een mes. De man bleef doodstil hangen, halverwege zijn klauter. Mijn moeder glimlachte en opeens klonk haar stem weer poeslief: 'U bent een wetenschapper, nietwaar? U weet vast veel! En dan bedoel ik vooral: veel over de plantjes en diertjes uit Boegoe-Boegoe. Welke moleculen erin zitten en zo. Nietwaar?'
'Nou-ou-ou,' de man wiebelde met zijn hoofd, 'ik weet er bijna niets van, hoor.'
'Mooi,' zei mama, 'dan weet u een stuk meer dan ik. Want ik weet er helemaal niks van. En ik bedenk me nog iets: U heeft vast ook wel een zaklamp bij u. Met batterijen erin. En een kompas, met een magnetische naald. Die dingen zou ik héél goed kunnen gebruiken voor mijn laboratorium. Dus ik zou zeggen: ga ze snel halen, dan kunnen we beginne. Samen zullen we die schurken wel krijgen!'
'Eh,' zei de man, 'het was eigenlijk niet mijn bedoeling om....'
Hij zweeg. We zwegen allemaal. In de stilte hoorden we plotseling het geluid van geweerschoten, ver weg.


BEGIN / VORIGE / VOLGENDE