Jongens voelen dat aan

BEGIN / VORIGE / VOLGENDE


Kwetter en Gaby luisterden goed.
Dat was voor mij een probleem, want ik had geen idee wat ik moest zeggen. Ik haalde diep adem en begon: 'Wat we gaan doen is het volgende...'
De dames keken mij verwachtingsvol aan.
Ik sloot mijn ogen. Achter mijn oogleden zag ik, geheel volgens verwachting maar toch een beetje teleurstellend, géén goed plan. Oh, wat zou het makkelijk zijn als daar in vurige letters geschreven stond hoe ik die alligators kon verschalken! Maar nee hoor: pure duisternis. Of nou ja, duisternis doorsneden met kleurige flitsen en vurige ballen en strepen. Dat zie ik altijd als ik mijn ogen dichtdoe.
Dat is dus geen plan. Dat is duisternis met flitsen en vuurballen.
Eh...
Wácht eens even...
'We wachten tot het donker is...' begon ik.
'Dat heeft geen zin,' zei Kwetter. 'Er is altijd wel een paar alligators wakker. Zij gaat nooit allemaal tegelijk slapen want zij is ook niet gek.'
'Maar luister nou even,' zei ik. 'Ik zie het helemaal voor me. In het doinker. Flitsen. Vuurballen. We nemen gewoon een paar van mama's bommen mee...'
'Als mama bommen had gehad,' snibde Gaby, 'dan zaten we hier niet.'
Tja. Daar had ze wel een beetje gelijk in, natuurlijk. Maar dat kon ik natuurlijk niet hardop toegeven. Wie was hier de grote broer? Zij of ik? Nou dan!
'Ach,' zei ik, 'het kan ook best zonder bommen, mijn plan. De bommen waren eigenlijk meer voor de show, snap je wel?'
Nee. Dat snapten ze geen van beiden. Nou ja – ze waren ook maar meisjes, tenslotte, en alleen een jongen snapt meteen dat elk plan beter wordt met een paar bommen. Wij voelen dat aan. Dat kun je niet uitleggen. Meisjes snappen domweg het verband niet tussen – pak 'm beet – een picknick en een ontploffing. Terwijl iedere jongen onmiddellijk ziet dat 'laten we gaan picknicken' een veel minder goed plan is dan 'laten we gaan picknicken en her en der wat dingen opblazen'.
'Laat maar,' zei ik, 'vergeet de bommen. We wachten tot het donker is, en dan...'
'Donker maakt niet ui-huit!' zei Kwetter op zo'n vervelend, zangerig toontje.'De alligators gaat niet sla-pen!'
'Nee, dat weet ik wel,' legde ik geduldig uit. 'Maar eh, eh, eh... de houthakkers wel! Die gaan slapen 's nachts! Dáár gaat het om!'
'Oh? Hoezo dat?'
'Nou, dan kunnen we hun kamp binnensluipen enneh, eh, gewoon pakken wat we nodig hebben.'
'Wat dan?' vroeg Kwetter.
'Puh,' deed Gaby, 'zeker zo'n kettingzaag. Ik ken hem langer dan vandaag, hoor. Is echt iets voor hem, zo'n kettingzaag. Denkt-ie. Maar ten eerste: die dingen zijn hartstikke groot en zwaar, die zijn niet bedoeld voor jongetjes van elf. Ten tweede: de houthakkers hebben kettingzagen en die kunnen het niet winnen van de alligators. En ten derde: Toen jij vanmiddag een gevecht zag tussen een aligotr en een kettingzaag, mannetje, wat deed jij toen? Hm? Weet je nog? Even ter herinnering: het begint met een K. En het rijmt op botsen!'
Bla, bla, bla. Als mijn zusje eenmaal begint te katten, dan gaat ze ook meteen lekker dóór. Dat kwam mij niet slecht uit, want ik luister er toch niet naar dus ik had lekker even tijd om een plan te verzinnen. Een plan zonder kettingzaag.
Dus toen ze was uitgeraasd kon ik met een uitgestreken gezicht zeggen: 'Dat weet ik allemaal ook wel. Maar mijn plan heeft toevallig helemaal niets met kettingzagen te maken. Nee, we gaan bij die houthakkers iets héél anders halen....'


BEGIN / VORIGE / VOLGENDE