De Kroko-creche

BEGIN / VORIGE / VOLGENDE


In de stilte hoorden we plotseling het geluid van geweerschoten, ver weg.
'En daar gaat weer een alligator,' zei mama luchtigjes. 'Jammer hoor. Het zijn toch zulke prachtige beesten, vindt u niet?'
De kanoman keek heel ongelukkig. Hij nam zijn tropenhelm af en woelde door zijn zweterige blonde haar.
'Goed,' zei hij tenslotte. 'Ik zal u helpen. Maar dan moet u mij ook helpen.'
'Waarmee?' vroeg mama.
'Nou, met die eieren natuurlijk. De alligator-eieren, weet u wel? Zonder eieren kan mijn onderzoek niet verder.'
'Jaja, natuurlijk, natuurlijk. Dat kunnen de kinderen dan mooi doen. Lopen ze ons ook niet voor de voeten in het lab.' Ze wendde zich tot ons. 'Jongens, halen jullie even een paar eitjes voor die meneer?'
Wij keken elkaar aan. Eieren onder een alligator uit stelen? Dan kon ze ons net zo goed vragen in Smiksmeks Mobiele Mjamburger Maak Machine te springen.
'Hup hup!' Mama klapte in haar handen. 'Aan het werk, allemaal!'

De Boegoenese reuzenalligator is een bijzonder beest. Niet alleen omdat-ie het véél groter en bloeddorstiger is dan alle andere alligators (de kanoman noemde alle gewone alligators “knuffelkroko's”). Ook omdat de Boegoenese Reuzenalligator enkele eigenaardige gewoonten heeft. Zo is hij de enige krokodil ter wereld die zijn prooien niet meteen opeet, maar ze zo lang mogelijk laat spartelen schreeuwen, in de hoop dat hun familie of vrienden ze zal proberen te redden. En dan: hap hap hap, hartelijk welkom, familie en vrienden!
Ook is het de enige krokodil die voortdurend last heeft van gaatjes. In zijn tanden dus. Dat komt door – ken je die vogeltjes? Die vogeltjes die rondlopen in een open krokodillenbek, om restjes vlees tussen de tanden vandaan te pikken, als een soort levende tandenstokers? Nou, de Boegoenese reuzenalligator beschouwt die vriendelijke diertjes niet als levende tandenstokers, maar als levende bitterballen. Hap hap hap!
En ten slotte is de Boegenese reuzenalligator de enige krokodil met een kroko-crêche.
Een kroko-crêche is niets anders dan een gat in de grond. Een heel, heel groot gat. Daarin leggen de mama-alligators hun eieren. En dan bedoel ik ook echt álle mama-alligators. Er is er niet één die haar eieren ergens anders legt. Uiteindelijk ligt er dus een gigantische hoeveelheid eieren in dat gat. De mama's schuiven er wat bladeren en takjes en modder overheen, en daar ligt hun kroost. Niet te heet, niet te koud en lekker verstopt. Na een maand of twee komen er duizenden baby-alligators uit de eieren. Ze eten de wormpjes en kevertjes die tussen de rottende bladeren en takjes zitten. Als de wormpjes op zijn, eten de baby-alligators, uh... nou ja, andere baby-alligators. Uiteindelijk komen alleen de allersterkste en gemeenste alligatortjes levend dat gat uit.
Lekker handig, zul je zeggen, alla alligators in één gat bij elkaar. Waar gaan de Boegoenezen niet gewoon naar die kroko-crêche, voordat de eieren uitkomen, en stampen ze gewoon alle eieren stuk? Dan hebben ze nooit meer last van alligators!
Nou, de Boegoenezen laten die crêche met rust om een aantal verschillende redenen.
De belangrijskste van de redenen is: het gat in de grond wordt terdege bewaakt. Door de meest woeste, sterke, agressieve moeder-alligators van allemaal. Die houden dag en nacht dat gat in de gaten, en wee je gebeente als je er dichtbij komt.
Uit dat gat moesten wij dus een paar eieren pikken.
Dus ja.
En er was nóg een probleem, bijna nog erger dan de mama-alligators.


BEGIN / VORIGE / VOLGENDE